Welkom!!

Beste Bezoeker,

Welkom op mijn blog waar ik vanaf april 2011 over meerdere van mijn hobby's heb geblogd. In juni 2015 heb ik een nieuwe start gemaakt, vanaf nu zal mijn blog vooral over dieren gaan. Ook heb ik een Facebook pagina, Jenny's Pics waar ik foto's en filmpjes plaats.
Heeft u opmerkingen of vragen? Mail dan naar welkomoploekje16@hotmail.com. Veel plezier!

Tot ziens,
Jenny.

dinsdag 17 september 2013

Mijn Luukie.

18 maart 2013                                                                                                     18 september 2013.

Luukie's leven & dood.

Het verhaal in deze blog heb ik een tijdje geleden geschreven voor twee kattentijdschriften, als eerbetoon aan Luukie. Omdat het morgen een halfjaar geleden is dat ik afscheid moest nemen van mijn dierbare maatje, hier dan ook het complete verhaal. Het was moeilijk om te schrijven, het blijft lastig om het te lezen of er aan te denken. Maar het is zo gegaan.

Nieuw geluk.
Voor mijn elfde verjaardag kreeg ik mijn eerste katje, Loekie. Jammer genoeg werd hij op 5 jarige leeftijd doodgereden, waar ik heel veel verdriet om gehad heb. Dat gebeurde juist in een moeilijke tijd, waarin ik kampte met een depressie. De hulpverleners noemden het ‘overmatig verdriet’ maar het was voor mij zo’n klap, ik voelde mij daardoor onbegrepen. Ik wilde eerst ook geen nieuwe kat meer. We hadden intussen wel een paar andere katten, Moortje, Teddy en Rinus, die op hun eigen speciale manier troost gaven. Ik kreeg een klein konijntje dat ik Ploekie noemde, maar het beestje ging binnen een week dood. Mijn tante hoorde dat en toen vertelde ze me dat ze een cadeautje voor me had, met 4 pootjes, oren en een staart. Een nieuw katje. In de weken voordat hij bij zijn moeder weg mocht leefde ik er helemaal naar toe. Luukie kwam op 28 juni 2008 bij me wonen, maakte meteen kennis met onze andere katten en vooral met Rinus (een jaar ouder) klikte het goed. Luukie speelde heel graag buiten, wat hij zijn hele leventje is blijven doen. Als hij sliep kon je alles met hem doen, mijn zusje had ‘m zelfs een keer babykleertjes aan gedaan. Ik raakte al snel helemaal gehecht aan mijn nieuwe vriendje, die een heel aanhankelijk karakter had. Bij het knuffelen sabbelde hij aan mijn haren! Luukie bracht me zoveel liefde, troost en steun, hij was mijn geluk.

Zo was Luukie.

Een grote hobby van Luukie was eten en.. op zijn eerste oudejaarsdag bleek hij met mij mee te willen eten van een oliebol met poedersuiker! Een beetje erwtensoep was nog zo’n favoriete lekkernij van hem. Maar gelukkig vond hij ook gewoon kattenvoer heerlijk! Als het had gesneeuwd vond Luukie dat juist een reden om gezellig mee naar buiten te gaan. En ik vond het maar griezelig, maar hij genoot er ook van om over het ijs te lopen!
Al werd Luuk best een stoere kater, hij bleef heel erg lief. Luukie ging meestal zijn eigen gang, maar als er kittens in huis waren vond hij dat best. Het kwam voor dat hij zijn plaats bij mij op schoot deelde met Spook en Bubbel, die in 2010 geboren werden. Luukie vond het heel lekker om bovenop me te liggen als ik bijvoorbeeld op bed lag. Maar ook gewoon op schoot vond hij prima. Hij snorde dan en vaak kwijlde hij ook van genot. Naar mate hij ouder werd leek zijn liefde sterker te worden, het kwam vaak voor dat ik helemaal onder de krassen en schrammen zat doordat hij zijn nageltjes uit had bij het kroelen. Want hij heeft nooit lelijk tegen me gedaan, ik heb eén keer een krab van hem gehad toen hij geschrokken was. Verder was hij de goedheid zelf. Soms kwam hij naar binnen en zonder eerst te gaan eten kwam hij dan regelrecht op me af om op schoot te komen.
 
Luukie ‘communiceerde’ veel, hij mauwde hele verhalen. Dat hij zo’n goede stem had was wel eens lastig als hij ’s ochtends op mijn kamer wilde en me daarvoor wakker maakte. Maar dan ging ik vaak gewoon verder slapen en Luukie nestelde zich aan het voeteneind.
Het was geen zeldzaamheid dat je als je ergens wandelde opeens Luukie tegen kwam. Soms wilde hij dan perse meelopen en moest ik hem eerst terug brengen. Hij liet zich dan wel gewillig dragen en genoot gewoon van de extra aandacht die hem dat opleverde. Eén keer was ik erg ongerust toen Luukie na een hevig noodweer niet thuis kwam. Ik had hem al aangemeld als vermist, gebeld naar de gemeentewerf en de dierenarts, gezocht, geroepen, een pamflet gemaakt.. Gelukkig kwam hij na anderhalve dag opeens weer thuis. Hij was niet verdronken en er was gelukkig geen boom op hem gevallen!
 
Gezondheid.
Luukie had af en toe weleens een verkoudheidje en hij heeft een poos getobd met een wondje aan zijn pootkussentje. In het najaar van 2012 ging het opnieuw niet goed met mij. Het leek net of Luukie dat aanvoelde. Hij was een periode heel veel buiten geweest en nu schakelde hij opeens helemaal om en was heel huiselijk. Hij sliep veel en kroelde ook heel veel, hij snorde altijd als ik hem aanhaalde. Ik maakte me wel zorgen toen hij onzindelijk werd. Als ik zag dat hij onrustig werd zette ik hem buiten, dan deed hij alles wel in de tuin..  Na een poosje was het over en was er niets meer aan Luukie te merken. Tot die dag, 14 maart, dat hij iedere keer slijm en vocht spuugde.

 
Erg ziek.

Hij gaf vreselijk over en at niet meer. Toen hij de vrijdag erna al het water dat hij die dag in kleine beetjes gedronken had ook uitspuugde werd ik helemaal ongerust! Bij de dierenarts bleek hij ver uitgedroogd,”Het ziet er niet best uit.” Hij werd uitgebreid onderzocht en er werd een hartruis geconstateerd. Er werd een röntgenfoto van zijn buik gemaakt en hij kreeg een infuus (vocht) en een injectie met anti-braakremmer (die 24 uur werkte.) Bij de prik van het infuus waren er 3 mensen voor nodig om het voor elkaar te krijgen. Hij bleef aanhoudend janken, zo zielig! Hij krabde niemand, maar spartelde wel tegen. Helaas werd Luukie niet beter, hij verzwakte steeds meer. Omdat hij niet wilde drinken probeerde ik het er met een spuitje in te krijgen. Dat vond ik heel vervelend en ik was bang dat hij me als‘boeman’ zou zien, maar hij draaide zich zo dat ik zijn buikje mocht aaien. Een teken dat hij me vertrouwde.
Luukie sliep heel veel en at niets, maar dronk wel elke keer een beetje water. Precies een dag na de injectie spuugde hij alles weer uit, zijn lichaam nam het niet op. Hij wilde toch nog even naar buiten en ik ging met hem mee en nam hem snel weer mee naar binnen, omdat het koud was en hij enkel stil bleef zitten. Ik wilde niets anders dan bij mijn lieve vriendje blijven, er was niets belangrijk meer, alleen Luuk. Ik moest hem pilletjes toe dienen tegen het braken, maar Luukie vond het vreselijk. Hij hield zijn tanden stijf op elkaar en werkte elke keer het halve pilletje er weer uit. Toen ontdekte ik dat hij ondanks alles nog sterk was.. en dat hij bloedend tandvlees had. Na wanhopige pogingen gaf ik het op en wilde ik Luukie niet langer kwellen.
  Laatste dag.
Die zondag zag ik hem nog verder verzwakken. Hij heeft verschillende keren bij me op schoot gelegen, maar hij had de kracht niet om hard te snorren en lag veel te stil. Hij bleef wel alert en dronk nog eens in de vier uur uit zichzelf water. Zijn ademhaling klonk piepend (hij was ook verkouden en snotterde) hij draaide zich steeds minder vaak om en hij zakte door zijn pootjes. Ik zat naast hem, aaide hem, keek naar hem, praatte tegen hem en probeerde er voor mijn jochie te zijn. Duidelijk was te zien hoe mager hij geworden was. Hij was heel ziek en liet zijn kopje steeds vaker hangen. Hij voelde kouder en kouder. Het was rot om te zien dat hij niet meer lang hetzelfde kon liggen en met inspanning van al zijn krachten, tussendoor uitrustend, van houding veranderde. Toch wilde hij naar buiten in het donker. Ik ging mee, want ik was bang dat hij ergens alleen dood wilde gaan. Zijn buikje kronkelde toen hij probeerde ‘iets te doen’ en hij moet echt pijn gehad hebben.
Normaal slapen de katten als ze binnen willen blijven in de keuken, maar Luukie mocht in de kamer blijven, op zijn kussen. De volgende ochtend leefde hij nog, maar hij reageerde trager en trager, mijn liefie ging hard achteruit. Zodra ik wakker werd ging ik meteen met hem kroelen. Het ging heel slecht en toch wilde hij naar buiten. Ik voelde aan komen dat hij het niet zou gaan halen en gunde hem alles wat hij nog wilde. Hij zat in het zonnetje en ik maakte er foto’s van. Je kon eigenlijk alleen aan z’n oogjes zien dat hij zo ziek was.
Helemaal mis.
In de wachtkamer bij de dierenarts had hij zijn voorpootjes onder het deurtje van de vervoerskoffer door geschoven. Nog even liet hij van zich horen toen hij in zijn nekvel gegrepen werd en overal betast werd. Hij woog 3,5 kilo en was weer 300 gram afgevallen en zijn vel stond recht omhoog van de uitdroging. Zijn bekje was ontstoken. Als een dood vogeltje bleef hij op de tafel liggen en de dierenarts zei dat het helemaal mis was in zijn buikje. Zijn darmen waren in elkaar geschoven. Hij kon niet meer.. ik moest de moeilijke beslissing nemen om een einde te laten maken aan zijn veel te korte leventje. Hij kreeg het spuitje en ik tilde z’n verslapte lijfje op en begon heel hard te huilen. Op de stoel, met het gestreepte vest waarop hij de laatste tijd veel geslapen heeft er onder, lag mijn kostbaarste bezit. Hij ademde nog even door en sliep langzaam in..
 
Het afscheid.
Nadat de dierenarts had gecontroleerd of zijn hartje gestopt was, namen we (mijn jongere zus was er bij) Luukie mee naar huis. Al mijn kracht vloeide weg met het verdriet. Ik ging regelmatig naar Luukie, om hem te aaien. Hij voelde koud en stijf, maar zacht. Op een gegeven moment zat ik bij hem en sprong poes Spook op schoot. Later ging ze boven op de ‘koffer’ zitten, waar Luukie in lag, en snuffelde ze er aan. Uiteindelijk hebben alle katten er kennis van genomen -de een wat langer, de andere heel kort- dat Luukie dood was. Zodra ze dat beseften gingen ze verder. De laatste nacht heeft de vervoerskoffer bij mij op mijn slaapkamer gestaan. De volgende morgen, 19 maart, heb ik hem voor het laatst gestreeld. Daarna heb ik Luukie begraven in onze achtertuin. Hij lag prachtig, alsof hij sliep. Het was moeilijk om grond over hem heen te gooien, maar het moest. Daarna heb ik er viooltjes en margrietjes geplant en er een fotolijstje bij gezet. De leegte voelde ik diep in mijn binnenste. Als verwerking ben ik bezig geweest met het schrijven op mijn blog (www.loekje19.blogspot.com) en het maken van fotoboeken. Daarnaast trokken de poezen Spook en Bells nog meer naar mij toe, ze wilden me echt troosten.. Feilloos voelden ze aan dat ik hun steun nodig had.
Nu.
Het gemis van Luukie blijft. De tweede keer dat ik een kat op zo’n jonge leeftijd verlies. Het is moeilijk dat ik niet precies weet waaraan Luukie dood gegaan is. Inmiddels heeft Bells op 12 april een nestje kittens gekregen, waar ik erg druk mee ben geweest. Het katertje Boefie is bij ons blijven wonen en ook met hem begin ik een speciale band op te bouwen. Ik geniet iedere dag van de liefde die onze katten geven, maar wat ik met Luukie had, dat blijft bewaard. Hij was echt ‘van mij.’
Het gedicht wat te lezen is in deze blog blijft van toepassing, hier het eerste couplet:
 
Luuk, ik mis je elke dag.
Met jouw zachte groene ogen en aaibare vacht.
Je was mijn maatje, mijn kameraad
en zonder jou moet ik nu elke dag.
Maar ik mis je zo ontzettend erg!

dinsdag 3 september 2013

Olifantje Nhi Linh..

 Op zaterdagochtend 10 augustus omstreeks 05.00 uur werd er in Diergaarde Blijdorp een olifantje geboren. Het kalfje is het eerste jong van Trong Nhi en de derde dochter voor vader Timber. De eerste dagen van het kleine olifantenmeisje waren anders dan het hoort.. Inmiddels maakt ze het heel goed, op 24 augustus werd haar naam bekend. Nhi Linh!

De olifantenkudde van de Diergaarde bestaat uit 3 volwassen vrouwtjes: Irma, Bangka en Trong Nhi & 2 jonge vrouwtjes, Faya en Nhi Linh. Daarnaast is er de bul, Timber. Irma, bijna 43 jaar, is de 'stammoeder' van de kudde van Blijdorp. Zij is de moeder van het eerste olifantje dat geboren werd in een Nederlandse dierentuin, Bernhardine (1984.) Daarna kreeg zij nog dochters Yasmin (1990), Indira (1995-1998) & Bangka (2000) en zoon Sibu (2004). In februari 2009 werd een dood kalf, eveneens een vrouwtje, in een 12 uur durende en risicovolle operatie, verwijderd. Het jong had al meer dan een jaar eerder geboren moeten worden. De weeën kwamen op gang na de geboorte van olifantje Tonya. Video Irma

Bangka is dus een dochter van Irma, op 28 november hoopt zij 13 jaar te worden. Op 20 juli 2010 werd haar eerste kalfje geboren, Faya. Trong Nhi en Bangka hebben dezelfde vader, Alexander, zij zijn dus halfzussen. Trong Nhi werd geboren op 13 mei 2003 om 11.30 uur. Haar moeder Douanita (ondekt door de douane in een schip als verwaarloosd en mager olifantje, van maximaal 2 jaar) kreeg eerder (in 2000) een doodgeboren jong, die ze slurf-op-mond-beademing gaf en zo probeerde leven in te blazen! De tweede bevalling liep wel vrij voorspoedig doordat de dierenarts snel heeft ingegrepen. Douanita kreeg een calciuminfuus, een hormooninjectie en massage van de bekkenbodem, daarna werd Trong Nhi geboren, in de groep. Alle olifanten begonnen opgewonden te tetteren en de gibbons lieten ook van zich horen!

In het persbericht staat te lezen: "Het is een klein maar dapper meisje. Binnen 3 minuten stond zij al overeind: voor Blijdorp is dit een recordtijd. Ze heeft ook al gedronken. De verzorgers noemen haar Trong Nhi naar een beroemde vrouwelijke leidster in de geschiedenis van Vietnam. Het is bekend dat zij, gezeten op de rug van een olifant, haar rijk inspecteerde."  Het gewicht van Trong Nhi wordt geschat op 60 kilo. Ze krijgt in juli een speelkameraadje van haar eigen leeftijd, Anak, de dochter van Yasmin. En natuurlijk heeft ze haar zorgzame halfzus, Bangka.. en in februari komt daar halfbroertje Sibu nog bij. Op 10 februari 2009 wordt na een probleemloze bevalling haar zusje Tonya geboren.
Geboorte Tonya

Daar moet Trong Nhi natuurlijk wel even aan wennen, maar al snel is ze de oppas van de  kleine Tonya. Ook de inmiddels drachtige Bangka neemt haar heel graag onder haar hoede. Na de geboorte van Faya breekt er een mooie tijd aan voor de kudde. Helaas onstaan er steeds vaker spanningen tussen Irma en Douanita. Omdat 'Donna' erg dominant is en regelmatig ruzie zoekt wordt ze uiteindelijk met dochter Tonya apart gezet. In april 2012 wordt bekendgemaakt dat het tweetal naar Praag zal gaan verhuizen. Douanita is opnieuw drachtig, dit keer van Timber en op 8 mei is het zover. Ieder in een aparte container maken Tonya en Douanita de reis naar Tsjechië, waar ze veilig aankomen. Laatste dag Donna & Tonya in Blijdorp Op transport
Op 11 februari 2013 wordt het eerste olifantje ooit in Praag geboren, een dochter voor Douanita en Timber. Uit een namenwedstrijd rolt de naam Sita. Ondertussen verwacht ook Trong Nhi een kleintje. Van Timber. Deze stier is een jonge man, geboren op (vrijdag) 13 februari 1998, zijn vader is Ramon, die enkele maanden later helaas bezweek aan een hersenbloeding. Zijn moeder Khaing Phyo Phyo woont tegenwoordig in Planckendael in België, met zijn halfzusjes May Tagu (2005) en Kai-Mook (2009). Timbers geboorte is er eentje om nooit te vergeten. De bevalling duurde bijna 50 uur en het jong lag levenloos op de grond. Omdat het zo moeizaam ging werd Phyp Phyo bijgestaan door de dierenarts. Toen de kleine er eenmaal was ontfermden de verzorgers zich over de moeder en hield de dierenarts zich met het olifantje bezig. Tot grote dankbaarheid van allemaal bleek het mannetje toch te ademen en zelfs gezond te zijn!
 Uit 2000 inzendingen van een namenwedstrijd werd de naam 'Timber' gekozen. In november 1999 verhuisden Timber, zijn moeder, zijn halfbroertje Maxim en diens moeder naar een Engelse Zoo. Na 3 jaar gingen de beide bulletjes naar een speciale jonge mannen groep in Sevilla (Spanje) waar ze  enorm de ruimte kregen! In 2007 keert Timber terug naar zijn geboortegrond, waar hij de nieuwe fokstier zal moeten worden. Hij kan het meteen erg goed kan vinden met Bangka.. dit resulteerde dus in een dochter, Faya. Het eerste olifantje dat buiten werd geboren in de Diergaarde én de eerste ter wereld met een vader én een moeder die in diezelfde dierentuin werden geboren en onverwant zijn. Als ook Trong Nhi oud genoeg is om gedekt te worden gebeurd dit uiteindelijk, als zij haar angst voor hem overwonnen heeft. Ze is uitgerekend eind augustus 2013. Video geboorte Faya Video voorbereidingen

Na een draagtijd van bijna 22 maanden is het dan zover. Trong Nhi's kalfje wordt geboren op 10 augustus in de vroege morgen, rond 05:00 uur. Net als haar halfzus Faya gebeurd dit in het buitenverblijf, waardoor zij (vanwege het zand) niet wegglijdt bij haar pogingen om te gaan staan. De komst van het babyolifantje is een verrassing, er waren de avond er voor geen tekenen dat het al zover was. De bevalling verliep heel voorspoedig en het olifantje staat al snel op eigen pootjes. Net na de geboorte ontfermt Bangka zich over het kleintje, zodat Trong Nhi bij kan komen. Dat is normaal. Het lukt Trong Nhi echter niet om haar jong daarna op te eisen, mogelijk heeft het er mee te maken dat zij de laagste in rang is. Doordat Bangka nog melk produceert voor haar eigen dochter neemt het kalf de eerste slokjes bij haar tante. Het pasgeboren olifantje blijkt ook een vrouwtje te zijn, ze weegt ongeveer 65 kilo en is daarmee een klein kalf. Video Geboorte Nhi Linh

"Verrek, daar loopt een jong olifantje!" Ondanks de webcams zijn er geen beelden van de geboorte, het is precies uit beeld gebeurd. Voor de verzorgers toch een verrassing dat er opeens een kleintje in de kudde liep! Zodra ik op internet las dat het olifantje geboren was ging ik natuurlijk ook kijken op de website via de webcams. Doordat ik die dag mijn verjaardag vierde was dat pas rond de middag. En al snel kwamen ze mooi langs lopen, het jongkie tussen de groten in. Echter begonnen al snel de zorgen.. Trong Nhi werd op afstand gehouden van haar eigen kleintje! De olifanten werden 's middags naar binnen gehaald, daar mochten de bezoekers wel komen kijken. Ook het eten leidde er niet toe dat Bangka de kleine vergat. Ze had zulke sterke moedergevoelens, vond het kleine olifantje zo leuk, die wilde ze niet meer kwijt!! Maar, was de melk van Bangka wel goed genoeg? Dat liet mij niet los.. ik was een beetje bang dat de baby het misschien niet zou halen..
 Dus zelfs op zondag keek ik even op internet of er nog nieuws was. Op de website van Blijdorp stond een bericht waar van ik nogal schrok. "Vanmorgen hebben de dierverzorgers nog een poging gedaan om moeder en dochter dichter bij elkaar te laten komen. Trong-Nhi en het kalf werden tijdelijk afgezonderd van de groep in de hoop dat het bij moeder zou gaan drinken. Trong-Nhi toonde echter geen enkele interesse in haar dochter en daarom is besloten de groep weer met elkaar te herenigen. De jongste telg uit de kudde haastte zich toen direct weer naar Bangka. Inmiddels ziet de volledige kudde olifanten het kalf als een jong van Bangka." Gelukkig kon een andere olifantenfan mij wat gerust stellen, zij had het kleine olifantje wél bij haar eigen moeder zien drinken. Trong Nhi bleef toen ook heel stil staan. Wel verloor zij nog veel bloed, dus mogelijk was ze gewoon nog te zwak om zelf voor haar kind te zorgen..

De volgende dag ging ik zelf op kraamvisite. Toen maakte ik alle 'binnen' foto's op de collage's in dit logje. Ik zag het kleine olifantje afwisselend bij tante Bangka en mama Trong Nhi lopen. Trong Nhi liep elke keer hard weg van haar dochtertje en die probeerde het tempo wel bij te houden, maar als ze dan weer eens helemaal alleen stond ging ze toch maar veilig bij tante staan. Faya was duidelijk een beetje jaloers en schopte af en toe naar haar halfzusje. Op een gegeven moment maakte het kleine olifantje een piepgeluidje omdat Faya heel wild deed. Toen kwam Trong Nhi toch eens even kijken of het wel goed ging met haar kind.. De kleine olifant dronk zowel bij haar tante als bij haar moeder. Terwijl Bangka heel zorgzaam voor haar was wilde Trong Nhi haar niet in de buurt hebben en liet dit duidelijk merken. Maar dit veranderde. Het babyfantje bleef steeds langer bij haar eigen moeder in de buurt. Opeens wilde Bangka haar niet meer om zich heen hebben en was zij degene die weg liep als het jong bij haar kwam.

 En, Trong Nhi bleef stil staan, deed zelfs haar poot wat omhoog zodat haar kleintje beter kon drinken. Dit was ontroerend mooi! De baby ontdekte dat deze melk veel lekkerder was.. Sindsdien gedraagt Trong Nhi zich nu als een echte olifantenmoeder, maar natuurlijk mag Bangka af en toe ook voor haar zorgen. Faya neemt haar kans waar als de kleine meid even alleen staat en moedert dan over haar. Op 13 augustus gaat de kudde voor het eerst het grote buitenperk op, even vindt het babyolifantje dit erg spannend. Maar veilig tussen haar familieleden in durft ze al snel op verkenning te gaan! De olifanten zijn nog maar net buiten als er een flinke regenbui los barst. Heeft ze daar ook maar meteen kennis mee gemaakt.. Die vrijdag (de 16e) heb ik haar voor het eerst buiten gezien. Eerst liep tante Bangka met de kleine naast zich, daarna maakte Trong Nhi allerlei rondjes (in snel tempo) met haar baby achter zich aan. Ze kon haar mama nauwelijks bijhouden.. Toen er zand werd gestrooid kreeg het olifantje ook een heleboel over zich heen, een zandfantje was het toen! Video Naar buiten!

Ook voor de naam van dit olifantje is er een namenwedstrijd. Uiteindelijk wordt op een speciaal kraamfeest bekend hoe het olifantje gaat heten: Nhi Linh. De reden volgens de winnaar: “We vonden het leuk om een stukje van de naam Trong Nhi mee te nemen en na wat zoeken zijn we op Nhi Linh gekomen. Nhi betekent klein en Linh betekent zachtaardige geest. Naar onze mening erg toepasselijk”. De olifanten kregen een reuze beschuit gemaakt van broden, stro en fruit, waarvan zij heerlijk hebben gesmuld. Behalve Nhi Linh, zij eet nog geen vast voedsel en houdt het bij moedermelk. Ze komt daar ongeveer een kilo per dag van aan, dus wordt snel groter! Daarom vind ik het heel fijn om haar vaak op te zoeken en haar zo te zien opgroeien.

Bronnen, o.a: Website Diergaarde Blijdorp, Vriendennieuws nr.1 en nr.2 van 1998, RTV Rijnmond.

Overstap naar andere website.

Vanwege de problemen met het invoegen van afbeeldingen, ben ik overgestapt naar: https://jennydierenfoto.wordpress.com/  Al heb ik in...