Internationale IJsbeerdag.

Vandaag is het de Internationale dag van de IJsbeer en dat laat ik niet onopgemerkt voorbij gaan... Helaas krijg ik mijn log niet meer af, dus hoop ik die later van de week online te plaatsen. Kom zeker terug!

Eén kaarsje voor prinsesje Estelle!

 

Omdat de Zweedse kroonprinses Victoria en haar man prins Daniel zo gul zijn met het vrijgeven van foto's van hun dochtertje, had ik wel wat verwacht. Maar het is toch een grote traktatie als er op 9 prachtige platen getrakteerd wordt!! Prinses Estelle Silvia Ewa Mary is vandaag eén jaar geworden en ik wil jullie een terugblikje op haar eerste jaar geven.

Een trotse vader vertelt: "Vanmorgen, om 04:26 uur lokale tijd is er een 3280 gram wegende, prachtige prinses geboren." Vrijdag 24 februari maakt de koning haar namen bekend, de roepnaam Estelle komt als een grote verrassing.. maar is een naam die de familie na aan het hart ligt. Familieleden vertellen dat het meisje sprekend op haar moeder Victoria lijkt.

Wij kunnen dat beoordelen als de eerste foto's vrijgegeven worden, waarop prinses Estelle vier dagen oud is. Het schattige baby'tje draagt een wit vestje, nog gebreid door haar overgrootmoeder. Als hun dochtertje drie weken op de wereld is poseren prinses Victoria en prins Daniel voor het eerst met haar, wat vertederende plaatjes op levert.

Eerder al vertelde kroonprinses Victoria voor het eerst over het moederschap. (Tijdens een wandeling door het Haga Park aan een journalist.)"Het is een fantastisch gevoel," aldus de kersverse moeder. "Alles gaat heel goed met Estelle, maar ze is nog heel klein. Alles wat ze de hele dag doet is eten en slapen." Ook in de maanden daarna krijgen we schitterende foto's van het gezinnetje te zien.

Het op een dag na drie maanden oude troonopvolgstertje wordt op 22 mei gedoopt in de kapel van het Paleis in Stockholm. Estelle kijkt eigenwijs rond en is niet onder de indruk, af en toe slaakt ze wat kreetjes en een uitgebreide geeuw zorgt voor vrolijkheid! Heel duidelijk is dat het schattige meisje de hele dag overladen wordt met kusjes van haar papa en mama.. Prins Willem-Alexander is eén van de vijf peetouders. Aartsbisschop Anders Wejryd sprenkelt het water over het koninklijke hoofdje,| Estelle Silvia Ewa Mary," begint hij, "Ik doop u in de Naam des Vaders, des Zoons en den Heiligen Geestes. Amen."

Als het prinsesje moe wordt en wat begint te 'mopperen, wordt haar babyhuiltje gesust met een speentje. Koning Carl Gustav spelt zijn kleindochtertje haar eerste onderscheiding op, het lichtblauwe lint met daaraan de Orde van de Serafijnen. Precies aan het einde van de dienst vallen de oogjes van Estelle toe. Tijdens de receptie slaapt de baby in het schommelwiegje, waarin alle Zweedse prinsjes en prinsesjes hebben gelegen na hun doop.

Als haar moeder op 14 juli haar 35e verjaardag viert maakt de kleine Estelle haar debuut op het eiland Öland. Bij het zomerverblijf van de Zweedse koninklijke familie noemt opa koning Carl Gustav haar in zijn toespraakje. "We hebben een nieuwe kleine zonnestraal hier onder ons vandaag, prinses Estelle!" Het prinsesje laat zich ook even horen én kijkt verbaasd en nieuwsgierig rond, vanaf de arm van haar moeder, vader en oma koningin Silvia.

15 augustus is de naamdag van Estelle; ter gelegenheid daarvan wordt een gezinsfoto vrijgegeven. Als de kleine meid bijna 7 maanden is kan ze volgens haar moeder al een beetje zitten, weet ze precies wie haar papa en mama zijn en kraait ze elke ochtend van plezier als ze uit haar bedje wordt gehaald. Langzamerhand is aan de foto's ook duidelijk af te lezen dat het prinsesje heel vrolijk is!

In oktober wordt er een tentoonstelling geopend over prinses Estelle en in het park bij Slot Haga (waar het gezin woont) is er geposeerd voor een prachtige serie herfstkiekjes! Prins Daniël oefent maar vast met het lopen, het bijna 8 maanden oude prinsesje bekijkt heel geinteresseerd de afgevallen bladeren. December is de maand dat Estelle kennismaakt met sneeuw; dik ingepakt zit ze op de slee. En haar eerste kerst gaat ook niet onopgemerkt voorbij!! Op die foto's draagt Estelle haar eerste kettinkje, een superleuk rood jurkje en een strikje in haar donkerbruine haartjes.

In het jaaroverzicht van de Zweedse Koninklijke Familie waren beelden te zien van het gezinnetje, tijdens een wandeling in de sneeuw. Kleine Estelle op de slee, in een lekker warm skipakje. Als haar mama tegen haar praat brabbelt ze terug. Prinses Victoria vertelt dat Estelle zich razendsnel ontwikkelt, "We waren er aan gewend dat ze bleef zitten waar je haar neerzette, maar nu niet meer!" Het 9 maanden oude prinsesje kruipt overal heen en met wat hulp loopt ze ook. Prins Daniel: "Ze kijkt heel trots als je met haar loopt!"

 

En dan is het zover.. Estelle mag 1 kaarsje uitblazen! Het prinsesje is gekleed in hetzelfde jurkje als haar moeder Victoria aan had op haar eerste verjaardag. Al is het dan 35 jaar oud, het had net zo goed een nieuw prinsessenjurkje kunnen zijn! Het lichtblauw staat Estelle prachtig! Het prinsesje heeft een heel klein staartje in haar dunne, bruine haartjes; mét een strikje erin, wat ze waarschijnlijk even later er weer uit getrokken heeft.

Aan de hand van papa Daniel en mama Victoria kan het kleine meisje al zelf stapjes zetten. Ze is er vlot bij! Haar blozende gezichtje en brede lach zijn om bij weg te smelten.. Wat is Estelle schattig!

Het kleine prinsesje kan ook al een beetje zelf met een lepeltje eten. Ze snoept ook met haar vingertjes van een stukje verjaardagstaart.. mmm! En er is duidelijk met haar geoefend op het juichen en 'Hoera!' roepen.. In elk geval zijn we weer getrakteerd op een serie prachtige foto's; van trotse en gelukkige ouders en hun jarige prinsesje!

Als prinses Estelle lacht, zien we haar schattige tandjes. Prinses Victoria vertelde eerder dat ze het 's nachts wel merkten dat haar tandjes door kwamen! "Je staat er versteld van met hoe weinig slaap je 's nachts toe komt." Het moederschap noemde ze: "Een droom die uit komt." Ik denk dat Estelle niet zo lang meer hoeft te wachten totdat ze een broertje of zusje krijgt..

Foto's, op 2 screenshots na, www.kungahuset.se

Genieten van prinsesjes Amalia, Alexia & Ariane

Onverwachts hebben we maar liefst twee fotomomenten gehad met ons (nog even) kroonprinselijk gezin. De prinsesjes Amalia, Alexia en Ariane hebben voorjaarsvakantie en mochten met de koninklijke trein naar het Oostenrijkse wintersportoord. Het was wel ongelofelijk hoeveel fotografen hen uitgeleide deden.. zoveel flitsen, dat lijkt me echt verschrikkelijk! Maar de prinsesjes Amalia en Alexia bleven vrolijk doorlachen. Prinsesje Ariane lijkt wat meer verlegen, misschien komt dat doordat ze langzamerhand begint te beseffen dat dit niet 'normaal' is?

Het is best eventjes apart, om de koninklijke familie terug in Lech te zien. Daar waar vorig jaar een ongeluk gebeurde dat hun leven compleet op de kop gezet heeft. Als wij al gemengde gevoelens krijgen, hoe zal dat dan met hen zijn? Dit jaar deed alleen koningin Beatrix met het gezin van haar oudste zoon prins Willem-Alexander mee aan de fotosessie. Prinses Mabel en haar dochtertjes zijn ook in Lech, maar doen om 'persoonlijke redenen' niet mee.. Wat zal de lege plek duidelijk zijn; ook zonder een fotosessie die een pijnlijke herinnering boven brengt, hier was prins Friso zo graag!

Natuurlijk zullen ook de prinsesjes daar wat van mee krijgen.. toch zullen zij ook plezier hebben, met en zonder hun nichtjes Luana en Zaria. Prinses Amalia maakte alvast lol tijdens het fotomoment! In Argentinië had de negenjarige er niet zo'n zin in, misschien was ze nu gewoon beter uitgeslapen, of is ze zo dol op skiën dat zelfs een fotosessie haar humeur niet laat beinvloeden?! Ze duwt plagerig tegen haar moeder, knuffelt met haar vader en graait in de sneeuw.. Dat doen haar zusjes na. Maar als Amalia richting de pers wil gooien, steekt prins Willem-Alexander daar een stokje voor.

"Maar ze zeggen het zelf," sputtert Amalia tegen. Haar vader leert haar een wijze les: als ze gooit, zal ze deze beelden altijd weer terug zien! Prinses Alexia lijkt steeds meer op haar gemak tijdens ontmoetingen met de pers. Ik vind dat ze meer op haar oudste zus gaat lijken qua uiterlijk, net zo'n ronde toet en lange haren; maar dan de mini-Máxima-versie in plaats van de mini-Oranje-uitstraling. Het zevenjarige prinsesje is volop aan het wisselen, ze mist een voortand! Prinses Ariane is duidelijk de jongste. Ze hoopt op 10 april haar zesde verjaardag te vieren en staat nog niet zo stevig op de ski's als haar zussen. "Papa, ik durf niet!"horen we haar dan ook roepen. Tijdens het poseren zien we de spanning op haar gezichtje staan.

Bij het vertrek met de trein vraagt Ariane vertwijfeld aan de fotografen: "Gaan jullie er ook heen?" Van Amalia hoeft dat allemaal niet: "Die (foto's) hebben jullie toch allemaal al genomen?" Vol verwachting lopen de prinsesjes met hun tasjes de trein in, om waarschijnlijk boven op de banken te mogen klimmen. Zodat ze uit het naar beneden gedraaide raampje kunnen zwaaien. Amalia zegt olijk: "En waar moet ik kijken?" Er wordt geroepen: "Deze kant op, alstublieft!" En het prinsesje vervolgt ondeugend: "Ik heb geen acht ogen!"

Screenshot uit video van AT5, zie de linkjes onder aan.
Amalia deelt de charmes van haar moeder en zwaait breeduit lachend, Ariane kijkt daarentegen haast bang in de richting van al die flitsen en steekt heel voorzichtig een handje op. Alexia, die heel rustig haar hoofd van de ene naar de andere kant draait en blijft glimlachen, houdt 't het eerst voor gezien als de trein optrekt. Van weerszijden klinken afscheidsgroeten, als ik me niet vergis roept Ariane opgelucht: "Ciao!"
Bewegende beelden: RTL trein           AT5 trein         RTL Lech        NOS Lech
 (Foto's met veel dank aan de RVD.)

IJsbeertjes naar buiten.

Voor mij onverwacht mocht vandaag de ijsbeertweeling Noordje en Pixel voor 't eerst naar buiten. Zij werden op 16 november 2012 geboren in Dierenrijk, Nuenen. Samen met moeder Frimas gingen de levende knuffelbeertjes op verkenning in het buitenverblijf. Ik hoop ze snel te gaan bewonderen en heb vast wat voorpret beleefd met de foto's van allerlei andere ijsbeerbaby's. Bekijk de eerste stapjes van Siku & Sesi, Vicks, Luka & Lynn en Noordje & Pixel.

 Op 21 februari 2011 mocht ijsberin Freedom met haar ondernemde ijsbeertweeling naar buiten. Siku en Sesi waren geboren op 26 november 2010 en al erg ondernemend. De dag na de allereerste stapjes in het buitenverblijf ben ik wezen kijken en heb ik o.a. bovenstaande foto's gemaakt. VIDEO.

 Het was op 17 maart 2011 de beurt aan ijsbeertje Vicks. Samen met zijn moeder Olinka durfde hij direct van alles! Vicks werd geboren op 6 december 2010 en was het eerste ijsbeertje dat sinds 1996 in Diergaarde Blijdorp ter wereld kwam. Een dag later ging ik 'm in levende lijve bewonderen!  VIDEO

Op de bijzondere datum 29 februari 2012 mocht ik in Ouwehands Dierenpark getuige zijn van iets heel moois.. Na drie maanden in het kraamhol te hebben gelegen (op 1 december 2011 kwam daar de lang naamloos gebleven tweeling ter wereld) mocht ijsberin Huggies met haar jongen, nu Luka en Lynn geheten, naar buiten! VIDEO (Met onder meer nog wat commentaar van mij.)

 En dan vandaag, 12 februari 2013 de allerjongste ijsbeertjes ooit die de frisse lucht in mogen.. Het is voor het eerst dat Frimas voor nageslacht heeft gezorgd, maar ze heeft het tot nu toe fantastisch gedaan! In Dierenrijk hebben de verzorgers de ijsberin getraind om van haar jongen gescheiden te worden en zodoende naar het geslacht kunnen kijken. Later werden ze gechipt en kwamen de eerste échte foto's! Het meisje kreeg de naam Noordje en het jongetje de naam Pixel. FILMPJE VIDEO

Ik verheug me er al sinds hun geboorte op om ook deze kleintjes vanaf het begin te gaan volgen. Want babyijsbeertjes zijn zo ontzettend snel groot! Vicks en Sesi zijn al verhuisd naar Zweden; Siku zal over niet al te lange tijd ook moeten vertrekken. Luka en Lynn mogen nog een poosje bij mama Huggies blijven; maar zijn al halfwas geworden. Dus twee ukkepukjes erbij.. is GEWELDIG!
Foto's: zelfgemaakt en screenshots van www.studio040.nl

Bedankt voor jullie steun!

In het verleden deelde ik vaak collage's uit als er een bijzondere reactie werd geplaatst (of te wel een speciaal getal.) Dit is me al heel lang niet gelukt. Omdat ik wel ontzettend blij ben met jullie reacties wil ik af en toe enkele van jullie uitkiezen om te bedanken.. Sta je er nu niet bij, niet getreurd, je komt zeker ook nog aan de beurt!

Als eerste wil ik Vivian ontzettend bedanken voor al de reacties die zij door de jaren heen achter heeft gelaten op mijn logjes. Ondanks het feit dat zij zelf heel wat uren per dag bezig is met haar prachtige, actuele website over de Oranjes, vindt Vivian toch nog de tijd om bij anderen langs te gaan en originele berichtjes achter te laten. Hartstikke bedankt!

'k denk dat Lichelle al haast even lang op mijn websites langs komt. Dat waardeer ik echt! Je bouwt gewoon een soort band op door jaren achter een bij elkaar reacties te plaatsen.. Bedankt ook voor al je tips op het gebied van 'welke foto's je wel gebruiken mag!'

Van Jacobien heb ik al weer een aantal leuke collage's gekregen en daarom wil ik er ook eentje terug geven. Bedankt voor je reacties!

Tot slot wil ik tijdens deze bedankserie ook Wills hartelijk bedanken voor haar lieve en eerlijke reacties.

De collage's die ik van anderen heb gekregen krijgen vanaf heden een plekje op een speciale pagina: Bedankjes. Mag ik jullie een verzoek doen: mocht je nog eens reden hebben om iets voor mij te knutselen, wil je het dan doen met foto's die ik mag plaatsen?
Foto's in deze log: RVD, Kongehuset.no, Kongehuset.dk, Kungahuset.se & screenshots.

Pesten: blijvende littekens. (1)

Week tegen het pesten brengt het verleden boven!

Het is helaas de werkelijkheid dat er regelmatig mensen een einde aan hun leven maken omdat zij gepest worden. Ze zien geen andere uitweg meer. Er zijn nog veel meer mensen die proberen te leven met een trauma; het trauma van dag in dag uit vernederd, bespot of genegeerd worden. Helaas kan ik er maar al te zeer over mee praten. Dagelijks herinneren mij de gevolgen van dat jarenlange vechten tegen pesten daar aan. Want, ik weet zeker, een deel van mijn psychische problemen hebben daar hun oorsprong gevonden. Voor mij speelt de vraag: heb ik het een plekje kunnen geven, of toch niet? Degenen die mee deden aan het in de grond stampen van mijn persoonlijkheid, daar denk ik eigenlijk niet meer aan, ik projecteer het niet op iemand, maar op de hele groep: de pesters vanaf mijn vijfde tot mijn veertiende.. Dat zijn er veel geweest! Misschien is het wel een geluk dat het meeste van de periode op de basisschool voor mij geworden is al een groot zwart gat. Toch kan ik in een oud dagboek en oude onderzoeksverslagen zaken terug vinden.

P: Pijnlijk, Problematisch
E: Ellende
S: Serieus
T: Tragisch, Tijdloos, Treurig
E: Energieverspilling
N: Niet Normaal!

Uit een gedicht gemaakt eind 2007 (16 jaar):
Vlagen van het verleden komen boven zweven.
Zoals die keer op 't plein, in de pauze, in groep 8.
Ik heb al heel wat doorstaan in mijn leven.
Afgaan voor een groep en pijn die nooit wordt verzacht.

Als kleine peuter extreem druk en angstig voor dieren.
Geadviseerd werd me naar de speelzaal te sturen.
Ik liet al jong gewillig met me mieren.
Het eerste pesten begon al snel en ik kwam wel voor hetere vuren.

Rekenen wilde niet erg en ik kreeg er bijles voor.
Ik herinner me een sombere bui toen ik pas schoolkind was.
Problemen kwamen en gingen terwijl ik m'n zelfvertrouwen verloor.
Het enige 'zorgwekkende' was dat ik zoveel las.

Slapen deed ik nooit in m'n eigen bed of op m'n kamer.
Op de bank beneden en naast het grote bed op de grond.
Nachtmerries en angsten wilden maar niet onder de hamer.
Brand, verdrinking en rampscenario's, ik hield m'n mond.

Bedplassen was lange tijd een probleem geweest.
Verder oorontstekingen en plekjes krabben en geen groente eten.
Ook tussen mijn 2 zusjes en mij was 't vaak 'feest'.
Toen alles op school vast liep liet ik van het pesten weten.

Onderzoeken volgden elkaar op, in snel tempo ook.
Behalve bloedarmoede was er niks aan de hand.
Inmiddels was ik bij Eleos (ggz) en dat hielp me voorkomen dat ik verder in de problemen dook.
Aansluiting bij leeftijdsgenoten hield geen stand.

Toen werd me duidelijk dat er thuis veel 'anders' was.
En me werd verteld wat 'ongesteld worden' betekende.
Niet dat er iets veranderde, nee, dat lukte niet alras.
Inmiddels waren m'n klasgenoten gewend dat ik niet met hen mee rekende.

Ook had ik huiswerkvermindering vanwege de druk in m'n hoofd.
In groep 6 zag ik er al tegenop om naar een andere school te moeten.
Helaas werden er zaken vergeten die waren beloofd.
Zelfs in groep 8 moest ik met gymen en trefbal altijd boeten.

Ik was altijd al wel wat onhandig, had een slechte motoriek.
Maar niet kunnen puzzelen of touwtje springen is niet zo erg.
Door al dat gepest kreeg ik nog meer moeite met gymnastiek.
Zo vormden al mijn problemen een hele grote berg.

Voor de eindtoets scoorde ik slecht en het is me onbekend waardoor.
Of ik nu faalangstig was of misschien gewoon wat in vulde; ik weet niet wat ik deed.
In ieder geval kwamen onvoldoende's bij me vaker voor.
Maar ik ben er zeker van dat ik meer snap nu ik meer weet.

Ik herinner me het gokken met antwoorden en het blokkeren.
Als ik teveel aan m'n hoofd had kon ik niet meer denken.
Maar nu kan ik wel van alles beweren.
Ik moest testen maken en kwam uit op LWOO en hoopte dat ze me daar meer zouden schenken.

In de vakantie had ik ontzettend veel buikpijn.
Zo spannend vond ik het om nu nog groter te zijn dan ik zou willen.
Alleen de eerste paar dagen vond ik het fijn.
Daarna deden ruzies en ontzettend gemene acties me rillen.

Heel vaak bleef ik ziek thuis door al dat gedoe op school.
(....) Te persoonlijke inhoud.
Alles maakte dit jaar ondanks hoge cijfers één grote flop.

Ik mocht gelukkig naar kader in klas twee.
Behalve pesterijen in de trein ging dat stukken beter.
Thuis had ik Loekie en op school telde ik overal mee.
Een vriendin kreeg ik en alles ging best tot enkele maanden 'later'(spreek uit Leeter)

Volgens mijn maatschappelijk werker ging het goed en behalve zwakke punten was alles oké.
Al snel liet m'n vriendin me in de steek en werd er gemeen gedaan.
Verder droeg ik alle problemen van thuis met me mee.
Doordat alles bij elkaar kondingden zich de eerste paniekaanvallen aan.

Ik mocht niet meer op school komen tot ik weer gewoon zou zijn.
Op school waren ze allemaal zo bezorgd en lief geworden.
Na de herfstvakantie bleef het een rustiger gedein.
Maar het ging van binnen niet en ik haalde tienen met horden.

Dat moest inmiddels van mezelf en alles moest perfect.
Maar ik was bang voor een leraar en zoveel meer.
En als je de hele tijd voelt dat je door problemen bent genekt,
doen paniekaanvallen en angsten je geen eens zeer.

Alsmaar erger werden m'n somberheden en klachten.
Het hielp niets om verplicht naar de vertrouwenspersoon te moeten.
Ik bleef last houden van allerlei nare gedachten
en voor all vlakken bij elkaar moest thuis boeten.

Ik kreeg één van de ergste aanvallen ooit.
Werd van het één op 't andere moment uithuisgeplaatst.
En zo van alle zekerheden berooid.
Een klasgenootje had me al eens uitgenodigd, bedacht ik op het laatst.

En verder ben ik nooit gekomen. Het lag nog te vers om over mijn tijd als pleegkind te schrijven. Nog steeds is dat een stuk dat ik niet heb verwerkt. De komende periode ga ik daar in therapie mee aan de slag. Helaas schreef ik op mijn elfde al: Soms wil ik dood. Maar daar volgde dan meteen op: Waar ben ik dan? Nu ben ik dankbaar dat ik ben gespaard; want het leven is niet alleen ellende. Vaak ben ik al terecht gekomen bij psalm 27: Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven; mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou. Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed gebleven? Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.
Voor iedereen die op dít moment gepest wordt: PRAAT er over met iemand die je vertrouwt. Mocht je niet weten met wie: http://www.pestweb.nl Ik weet dat je denkt dat het aan jezelf ligt, maar dat is NIET waar!