Welkom!!

Beste Bezoeker,

Welkom op mijn blog waar ik vanaf april 2011 over meerdere van mijn hobby's heb geblogd. In juni 2015 heb ik een nieuwe start gemaakt, vanaf nu zal mijn blog vooral over dieren gaan. Ook heb ik een Facebook pagina, Jenny's Pics waar ik foto's en filmpjes plaats.
Heeft u opmerkingen of vragen? Mail dan naar welkomoploekje16@hotmail.com. Veel plezier!

Tot ziens,
Jenny.

maandag 20 augustus 2018

Dierenpark Amersfoort (13/04/2018).

 De leukste foto's van dit bezoek aan Dierenpark Amersfoort heb ik verwerkt in collages. De meeste hebben geen extra uitleg nodig. 
Ik kijk altijd een hele poos bij de olifantjes, Yunha van net 1 jaar en Thabo van een half jaar. En hun familie natuurlijk.
Bij de olifanten valt altijd genoeg te beleven.
Yunha en Thabo zijn koddige olifantjes, die graag met water spelen, takjes breken en samen stoeien.

Het was weer een leuk rondje!

zaterdag 11 augustus 2018

Afscheid van Pluis.


Lieve, allerliefste Pluis. Lief bolletje wol. Wat vind ik het moeilijk om jou te moeten missen. Ik hield veel van je. Zeker in het laatste jaar zijn we close geworden. Je was de vriend van al onze andere katten. Zij kwamen je dan kopjes geven. Jij hebt mij op jouw beurt zoveel kopjes gebracht. Zoveel, ook nog toen het helemaal niet goed met je ging. Je was trouw tot het einde. Ik kon niet anders dan besluiten een einde te maken aan jouw lijden. Wat was je sterk, zo ontzettend sterk.


Het begon in oktober 2014. Niemand gaf reactie op de papieren die ik op gehangen had, in de hoop de eigenaar van een nieuwe aanloopkat te bereiken. En zo at hij bij ons met de andere buitenkatten mee en sliep in onze schuur en tuin. Bijna een jaar later bleek hij toch een eigenaar te hebben, en ontstond er veel gedoe. Meermaals is geprobeerd hem terug te halen. Zodra zijn opsluiting voorbij was kwam hij terug naar ons. Uiteindelijk heeft hij afstand van Pluis (zoals wij hem noemen) gedaan.


Ik vond hem vanaf het begin heel lief, vond terug in mijn aantekeningen dat ik hem het liefst binnen wilde halen. Van lieverlee kwam hij ook steeds vaker in huis. In oktober 2016 ontdekte ik een dikke wang bij Pluis. "Het pus druipt eruit, ook uit zijn bek. Ziet er niet goed uit. Naar de dierenarts met hem, dat wordt wat. Hij is reuze sterk. Maar ook een lieverd, heb met hem te doen :( ".


Het bleek een groot abces, dat op dierendag onder narcose moest worden schoongemaakt. Hij moest ook een nacht bij de dierenarts blijven. Daarna kreeg hij een drain en een antibioticakuur, de wond wilde niet genezen, maar uiteindelijk knapte het toch op. Sinds die operatie mocht hij voorgoed binnen komen. Pluis bleef altijd in en om huis, een enkel keertje liep hij mee, maar dan moest ik er op letten hem ook mee terug te nemen. Anders wist hij de weg niet meer en bleef verward janken.

In juni 2017 was er reden tot ongerustheid. Pluis kwam niet als ik hem riep, terwijl hij normaal altijd op ieder moment in mijn buurt was. Toen ik 'm eindelijk vond vloog hij er van door. De dag er na mocht ik hem aaien en keek hij het volgende moment of hij spoken zag en was angstig. Mij viel vervolgens op dat in zijn ene oog veel bloedvaatjes te zien waren. (Zie op bovenstaande foto).
Hij was al een tijd wat dementerend. Dan had hij een wazige blik in zijn ogen, vergat dat hij al gegeten had, was verward en mauwde veel. Soms waren er signalen van slechthorendheid. Al met al werd hij een oud baasje. 
Toch werd ik altijd begroet, steeds als hij mij zag. Een aantal weken zonder geluid, maar anders altijd met een mauw. Ik heb heel vaak met hem op de straat gezeten, want hij wilde wel kroelen, maar dan om me heen. Maar een paar keer is hij op schoot geweest. Hij was toch een knuffel. Kopjes geven kon hij bijzonder goed. Een enkele keer bleef hij 's nachts op mijn kamer en dan maakte hij mij ergens midden in de nacht wakker door snorrend (en soms miauwend) om mij heen te lopen. Ik werd nooit geirriteerd want hij was dan ontzettend knuffelig en lief!

Pluis heeft veel getobt met zijn oren. Meerdere antibioticakuren heeft hij gehad om de ontstekingen te verminderen. In de laatste maanden had hij er veel last van. Waarschijnlijk als gevolg had hij ook een luchtweginfectie. Pluis klonk erg verkouden, werd benauwd en had weinig energie. Daarop kwam ook nog de hittegolf. En toen ging het mis.

Pluis had een slecht gebit. Hij vond eigenlijk alles goed bij de dierenarts, zoals temperaturen zonder een kik te geven. Maar zijn bekje open doen liet hij niet meer zo makkelijk toe. Overigens was het ook niet simpel om hem goed te laten liggen voor de röntgenfoto. Hij was oersterk, zelfs toen hij het heel benauwd had. Ik moest zo'n speciaal schort aan en hielp bij het in bedwang houden van Pluis.
Na de Prednison injectie en het aanslaan van de kuur had Pluis duidelijk meer energie. Hij maakte een wandelingetje en scherpte z'n nagels. Wel wilde hij mij de hele tijd in z'n buurt hebben. Op de warme dagen hield hij zich gelukkig meestal kalm overdag. Af en toe was hij onrustig. Maandag 6 aug. gingen we voor controle. Er was verbetering, meer kwaliteit van leven en daarom werd de antibiotica verlengd met 4 weken. Wel was de dierenarts er bang voor dat er toch meer aan de hand was.
Woensdag vond ik het toch weer wat minder gaan en dat bleek helaas maar al te waar. Toen we donderdagavond thuis kwamen van een dagje Dolfinarium sloeg de schrik om mijn hart. Pluis lag de hele dag al verstopt tussen losse schuttingdelen en een heg. Hij reageerde niet meer en met vereende krachten hebben Aline en ik de schutting op zij gehaald en heb ik hem er tussenuit weten te halen. Zijn achterkant was slap. Hij jankte hard. In 2010 verloren we Moortje na een verlamming veroorzaakt door een bloedprop. Het leek er veel op en ik werd zo ongerust. Toen ik hem op zijn pootjes zette zakte hij er door. Hij strompelde naar de kattenbak en ging wat eten. Daarna heb ik hem in een doos gelegd, waar duidelijk bleek dat hij pijn had. Met veel moeite ging hij liggen. Hij snorde continu, om zichzelf gerust te stellen. Zijn koppie zakte scheef. Mijn hart brak, ik kon het niet aanzien. Bubbel ging voor hem liggen en waakte over hem, stuurde Mies zelfs weg. Omdat ik zo bezorgd was heb ik toen de dierenkliniek gebeld. De spoedarts wilde dat ik naar Vianen kwam omdat het ernstig was. De enige mogelijkheid daar te komen was met de dierenambulance. Ik heb daar vaker gebruik van moeten maken omdat in het weekend onze praktijk gesloten is. Aangezien ik al veel kosten had gemaakt moest ik ook nog wat geld regelen. Gelukkig is het financieel goed gekomen, ik mag de rest later betalen.
Tot 23 uur kun je bellen naar de dierenambulance. Al vrij snel kwamen ze. Het regende en waaide. Pluis moest met zijn reismand in de bench achter in de ambu. En ik voorin. Hij heeft flink gejankt. In de hoop dat hij mij hoorde (zat glas tussen) zei ik af en toe wat bemoedigende woordjes tegen hem. We kwamen nog in de file door werkzaamheden. Maar uiteindelijk waren we er. Ik was zo gespannen en elke mauw van Pluis sneed door mij heen. Eenmaal op de tafel werd Pluis rustig. Het was echt een aardige dierenarts. Ze heeft hem onderzocht en Pluis knuffelde ondertussen met ons. De conclusie was dat het bijna zeker was dat hij inderdaad een bloedpropje gehad had. Omdat er al zo snel herstel was hoefde nog niet waar mijn familie en ik bang voor waren. Maar voor zo goed als 100 % zou dit weer terugkomen. En fataal worden uiteindelijk. Maar nu mocht hij nog mee naar huis. Pluis kreeg pijnstiller en dat ging heel wat minder soepel als z'n pilletje in zijn natvoer. Ik hoeld hem dicht tegen mij aan, alleen bij de dierenartsbezoeken vond hij optillen en zo kroelen prima. De weg terug was een drama voor Pluis. Bij elke hobbel en bobbel jankte hij, zo zielig. Hij wist niet wat hem overkwam. Maar eenmaal thuis at hij nog wat en ging slapen.

Echter de volgende ochtend, 10 augustus, was hij verslechterd. Hij lag roerloos onder de bank en gaf weinig reactie. Toen hij er even onderuit kwam zag ik dat hij heel wankel op zijn pootjes stond. Eten ging niet en zijn kopje hield hij scheef. Weer terug onder de bank viel me op dat zijn kopje heel raar heen en weer ging. Het ging helemaal niet goed. We konden meteen komen en dus moest Pluis weer in de reiskoffer. Dat vond hij echt naar. In de wachtkamer zag ik dat ook zijn pupillen heen en weer schoten.

Voor het eerst kwam Pluis niet meer zelf zijn mandje uit. Hij liep heel raar, zakte om en draaide rondjes. De diagnose was: de neurologische problemen zijn verergerd. Er gaat iets mis in zijn koppie. En wat nu? Hij was ook benauwd en krabte aan zijn oor, waardoor hij weer omver ging. Pluis snorde, gaf kopjes (al ging dat lastig) maar kon niet meer doen wat hij wilde. Springen en voor het raam gaan zitten. Toen hebben we besloten hem uit zijn lijden te verlossen. Ik heb hem bedankt voor alles, geknuffeld en terwijl hij in slaap gebracht werd geaaid.
Vlak voor hij niet meer bewoog stak hij zijn tongetje nog uit. Daarna kwam de laatste prik. Vrijwel meteen stopte zijn hartje. Dat was het voor Pluis. Het beste voor hem, hem laten gaan.

Lief bolletje Wol, het is stil zonder jou. Ik mis je met heel mijn hart. Nu heb je geen pijn meer, nu heb je het niet meer benauwd. Pluisie, er is een lege plaats. Zo moeilijk om je te verliezen. Maar toch, ik denk dat ik alles voor je heb gedaan wat ik kon. Lieve Pluis, mooierd, een hele dikke afscheidsknuffel. Dag jochie.

donderdag 2 augustus 2018

Sabbar steelt de show..

Alleen of samen met zijn zus Daya (27/05/2012), de kleine orang-oetan Sabbar (11/05/2016) is altijd in voor actie. Ik kan zo van dat stel genieten!

Voor meer filmpjes:  kijk gerust verder op mijn YouTube kanaal. Ik heb even weinig energie om te bloggen maar er komen wel steeds video's bij.

Overstap naar andere website.

Vanwege de problemen met het invoegen van afbeeldingen, ben ik overgestapt naar: https://jennydierenfoto.wordpress.com/  Al heb ik in...