Pesten: blijvende littekens. (1)

Week tegen het pesten brengt het verleden boven!

Het is helaas de werkelijkheid dat er regelmatig mensen een einde aan hun leven maken omdat zij gepest worden. Ze zien geen andere uitweg meer. Er zijn nog veel meer mensen die proberen te leven met een trauma; het trauma van dag in dag uit vernederd, bespot of genegeerd worden. Helaas kan ik er maar al te zeer over mee praten. Dagelijks herinneren mij de gevolgen van dat jarenlange vechten tegen pesten daar aan. Want, ik weet zeker, een deel van mijn psychische problemen hebben daar hun oorsprong gevonden. Voor mij speelt de vraag: heb ik het een plekje kunnen geven, of toch niet? Degenen die mee deden aan het in de grond stampen van mijn persoonlijkheid, daar denk ik eigenlijk niet meer aan, ik projecteer het niet op iemand, maar op de hele groep: de pesters vanaf mijn vijfde tot mijn veertiende.. Dat zijn er veel geweest! Misschien is het wel een geluk dat het meeste van de periode op de basisschool voor mij geworden is al een groot zwart gat. Toch kan ik in een oud dagboek en oude onderzoeksverslagen zaken terug vinden.

P: Pijnlijk, Problematisch
E: Ellende
S: Serieus
T: Tragisch, Tijdloos, Treurig
E: Energieverspilling
N: Niet Normaal!

Uit een gedicht gemaakt eind 2007 (16 jaar):
Vlagen van het verleden komen boven zweven.
Zoals die keer op 't plein, in de pauze, in groep 8.
Ik heb al heel wat doorstaan in mijn leven.
Afgaan voor een groep en pijn die nooit wordt verzacht.

Als kleine peuter extreem druk en angstig voor dieren.
Geadviseerd werd me naar de speelzaal te sturen.
Ik liet al jong gewillig met me mieren.
Het eerste pesten begon al snel en ik kwam wel voor hetere vuren.

Rekenen wilde niet erg en ik kreeg er bijles voor.
Ik herinner me een sombere bui toen ik pas schoolkind was.
Problemen kwamen en gingen terwijl ik m'n zelfvertrouwen verloor.
Het enige 'zorgwekkende' was dat ik zoveel las.

Slapen deed ik nooit in m'n eigen bed of op m'n kamer.
Op de bank beneden en naast het grote bed op de grond.
Nachtmerries en angsten wilden maar niet onder de hamer.
Brand, verdrinking en rampscenario's, ik hield m'n mond.

Bedplassen was lange tijd een probleem geweest.
Verder oorontstekingen en plekjes krabben en geen groente eten.
Ook tussen mijn 2 zusjes en mij was 't vaak 'feest'.
Toen alles op school vast liep liet ik van het pesten weten.

Onderzoeken volgden elkaar op, in snel tempo ook.
Behalve bloedarmoede was er niks aan de hand.
Inmiddels was ik bij Eleos (ggz) en dat hielp me voorkomen dat ik verder in de problemen dook.
Aansluiting bij leeftijdsgenoten hield geen stand.

Toen werd me duidelijk dat er thuis veel 'anders' was.
En me werd verteld wat 'ongesteld worden' betekende.
Niet dat er iets veranderde, nee, dat lukte niet alras.
Inmiddels waren m'n klasgenoten gewend dat ik niet met hen mee rekende.

Ook had ik huiswerkvermindering vanwege de druk in m'n hoofd.
In groep 6 zag ik er al tegenop om naar een andere school te moeten.
Helaas werden er zaken vergeten die waren beloofd.
Zelfs in groep 8 moest ik met gymen en trefbal altijd boeten.

Ik was altijd al wel wat onhandig, had een slechte motoriek.
Maar niet kunnen puzzelen of touwtje springen is niet zo erg.
Door al dat gepest kreeg ik nog meer moeite met gymnastiek.
Zo vormden al mijn problemen een hele grote berg.

Voor de eindtoets scoorde ik slecht en het is me onbekend waardoor.
Of ik nu faalangstig was of misschien gewoon wat in vulde; ik weet niet wat ik deed.
In ieder geval kwamen onvoldoende's bij me vaker voor.
Maar ik ben er zeker van dat ik meer snap nu ik meer weet.

Ik herinner me het gokken met antwoorden en het blokkeren.
Als ik teveel aan m'n hoofd had kon ik niet meer denken.
Maar nu kan ik wel van alles beweren.
Ik moest testen maken en kwam uit op LWOO en hoopte dat ze me daar meer zouden schenken.

In de vakantie had ik ontzettend veel buikpijn.
Zo spannend vond ik het om nu nog groter te zijn dan ik zou willen.
Alleen de eerste paar dagen vond ik het fijn.
Daarna deden ruzies en ontzettend gemene acties me rillen.

Heel vaak bleef ik ziek thuis door al dat gedoe op school.
(....) Te persoonlijke inhoud.
Alles maakte dit jaar ondanks hoge cijfers één grote flop.

Ik mocht gelukkig naar kader in klas twee.
Behalve pesterijen in de trein ging dat stukken beter.
Thuis had ik Loekie en op school telde ik overal mee.
Een vriendin kreeg ik en alles ging best tot enkele maanden 'later'(spreek uit Leeter)

Volgens mijn maatschappelijk werker ging het goed en behalve zwakke punten was alles oké.
Al snel liet m'n vriendin me in de steek en werd er gemeen gedaan.
Verder droeg ik alle problemen van thuis met me mee.
Doordat alles bij elkaar kondingden zich de eerste paniekaanvallen aan.

Ik mocht niet meer op school komen tot ik weer gewoon zou zijn.
Op school waren ze allemaal zo bezorgd en lief geworden.
Na de herfstvakantie bleef het een rustiger gedein.
Maar het ging van binnen niet en ik haalde tienen met horden.

Dat moest inmiddels van mezelf en alles moest perfect.
Maar ik was bang voor een leraar en zoveel meer.
En als je de hele tijd voelt dat je door problemen bent genekt,
doen paniekaanvallen en angsten je geen eens zeer.

Alsmaar erger werden m'n somberheden en klachten.
Het hielp niets om verplicht naar de vertrouwenspersoon te moeten.
Ik bleef last houden van allerlei nare gedachten
en voor all vlakken bij elkaar moest thuis boeten.

Ik kreeg één van de ergste aanvallen ooit.
Werd van het één op 't andere moment uithuisgeplaatst.
En zo van alle zekerheden berooid.
Een klasgenootje had me al eens uitgenodigd, bedacht ik op het laatst.

En verder ben ik nooit gekomen. Het lag nog te vers om over mijn tijd als pleegkind te schrijven. Nog steeds is dat een stuk dat ik niet heb verwerkt. De komende periode ga ik daar in therapie mee aan de slag. Helaas schreef ik op mijn elfde al: Soms wil ik dood. Maar daar volgde dan meteen op: Waar ben ik dan? Nu ben ik dankbaar dat ik ben gespaard; want het leven is niet alleen ellende. Vaak ben ik al terecht gekomen bij psalm 27: Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven; mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou. Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed gebleven? Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.
Voor iedereen die op dít moment gepest wordt: PRAAT er over met iemand die je vertrouwt. Mocht je niet weten met wie: http://www.pestweb.nl Ik weet dat je denkt dat het aan jezelf ligt, maar dat is NIET waar!