Mijn Luukie.

18 maart 2013                                                                                                     18 september 2013.

Luukie's leven & dood.

Het verhaal in deze blog heb ik een tijdje geleden geschreven voor twee kattentijdschriften, als eerbetoon aan Luukie. Omdat het morgen een halfjaar geleden is dat ik afscheid moest nemen van mijn dierbare maatje, hier dan ook het complete verhaal. Het was moeilijk om te schrijven, het blijft lastig om het te lezen of er aan te denken. Maar het is zo gegaan.

Nieuw geluk.

Voor mijn elfde verjaardag kreeg ik mijn eerste katje, Loekie. Jammer genoeg werd hij op 5 jarige leeftijd doodgereden, waar ik heel veel verdriet om gehad heb. Dat gebeurde juist in een moeilijke tijd, waarin ik kampte met een depressie. De hulpverleners noemden het ‘overmatig verdriet’ maar het was voor mij zo’n klap, ik voelde mij daardoor onbegrepen. Ik wilde eerst ook geen nieuwe kat meer. We hadden intussen wel een paar andere katten, Moortje, Teddy en Rinus, die op hun eigen speciale manier troost gaven. Ik kreeg een klein konijntje dat ik Ploekie noemde, maar het beestje ging binnen een week dood. Mijn tante hoorde dat en toen vertelde ze me dat ze een cadeautje voor me had, met 4 pootjes, oren en een staart. Een nieuw katje. In de weken voordat hij bij zijn moeder weg mocht leefde ik er helemaal naar toe. Luukie kwam op 28 juni 2008 bij me wonen, maakte meteen kennis met onze andere katten en vooral met Rinus (een jaar ouder) klikte het goed. Luukie speelde heel graag buiten, wat hij zijn hele leventje is blijven doen. Als hij sliep kon je alles met hem doen, mijn zusje had ‘m zelfs een keer babykleertjes aan gedaan. Ik raakte al snel helemaal gehecht aan mijn nieuwe vriendje, die een heel aanhankelijk karakter had. Bij het knuffelen sabbelde hij aan mijn haren! Luukie bracht me zoveel liefde, troost en steun, hij was mijn geluk.

Zo was Luukie.

Een grote hobby van Luukie was eten en.. op zijn eerste oudejaarsdag bleek hij met mij mee te willen eten van een oliebol met poedersuiker! Een beetje erwtensoep was nog zo’n favoriete lekkernij van hem. Maar gelukkig vond hij ook gewoon kattenvoer heerlijk! Als het had gesneeuwd vond Luukie dat juist een reden om gezellig mee naar buiten te gaan. En ik vond het maar griezelig, maar hij genoot er ook van om over het ijs te lopen!

Al werd Luuk best een stoere kater, hij bleef heel erg lief. Luukie ging meestal zijn eigen gang, maar als er kittens in huis waren vond hij dat best. Het kwam voor dat hij zijn plaats bij mij op schoot deelde met Spook en Bubbel, die in 2010 geboren werden. Luukie vond het heel lekker om bovenop me te liggen als ik bijvoorbeeld op bed lag. Maar ook gewoon op schoot vond hij prima. Hij snorde dan en vaak kwijlde hij ook van genot. Naar mate hij ouder werd leek zijn liefde sterker te worden, het kwam vaak voor dat ik helemaal onder de krassen en schrammen zat doordat hij zijn nageltjes uit had bij het kroelen. Want hij heeft nooit lelijk tegen me gedaan, ik heb eén keer een krab van hem gehad toen hij geschrokken was. Verder was hij de goedheid zelf. Soms kwam hij naar binnen en zonder eerst te gaan eten kwam hij dan regelrecht op me af om op schoot te komen.

 

Luukie ‘communiceerde’ veel, hij mauwde hele verhalen. Dat hij zo’n goede stem had was wel eens lastig als hij ’s ochtends op mijn kamer wilde en me daarvoor wakker maakte. Maar dan ging ik vaak gewoon verder slapen en Luukie nestelde zich aan het voeteneind.

Het was geen zeldzaamheid dat je als je ergens wandelde opeens Luukie tegen kwam. Soms wilde hij dan perse meelopen en moest ik hem eerst terug brengen. Hij liet zich dan wel gewillig dragen en genoot gewoon van de extra aandacht die hem dat opleverde. Eén keer was ik erg ongerust toen Luukie na een hevig noodweer niet thuis kwam. Ik had hem al aangemeld als vermist, gebeld naar de gemeentewerf en de dierenarts, gezocht, geroepen, een pamflet gemaakt.. Gelukkig kwam hij na anderhalve dag opeens weer thuis. Hij was niet verdronken en er was gelukkig geen boom op hem gevallen!

 

Gezondheid.

Luukie had af en toe weleens een verkoudheidje en hij heeft een poos getobd met een wondje aan zijn pootkussentje. In het najaar van 2012 ging het opnieuw niet goed met mij. Het leek net of Luukie dat aanvoelde. Hij was een periode heel veel buiten geweest en nu schakelde hij opeens helemaal om en was heel huiselijk. Hij sliep veel en kroelde ook heel veel, hij snorde altijd als ik hem aanhaalde. Ik maakte me wel zorgen toen hij onzindelijk werd. Als ik zag dat hij onrustig werd zette ik hem buiten, dan deed hij alles wel in de tuin..  Na een poosje was het over en was er niets meer aan Luukie te merken. Tot die dag, 14 maart, dat hij iedere keer slijm en vocht spuugde.

 

Erg ziek.

Hij gaf vreselijk over en at niet meer. Toen hij de vrijdag erna al het water dat hij die dag in kleine beetjes gedronken had ook uitspuugde werd ik helemaal ongerust! Bij de dierenarts bleek hij ver uitgedroogd,”Het ziet er niet best uit.” Hij werd uitgebreid onderzocht en er werd een hartruis geconstateerd. Er werd een röntgenfoto van zijn buik gemaakt en hij kreeg een infuus (vocht) en een injectie met anti-braakremmer (die 24 uur werkte.) Bij de prik van het infuus waren er 3 mensen voor nodig om het voor elkaar te krijgen. Hij bleef aanhoudend janken, zo zielig! Hij krabde niemand, maar spartelde wel tegen. Helaas werd Luukie niet beter, hij verzwakte steeds meer. Omdat hij niet wilde drinken probeerde ik het er met een spuitje in te krijgen. Dat vond ik heel vervelend en ik was bang dat hij me als‘boeman’ zou zien, maar hij draaide zich zo dat ik zijn buikje mocht aaien. Een teken dat hij me vertrouwde.

Luukie sliep heel veel en at niets, maar dronk wel elke keer een beetje water. Precies een dag na de injectie spuugde hij alles weer uit, zijn lichaam nam het niet op. Hij wilde toch nog even naar buiten en ik ging met hem mee en nam hem snel weer mee naar binnen, omdat het koud was en hij enkel stil bleef zitten. Ik wilde niets anders dan bij mijn lieve vriendje blijven, er was niets belangrijk meer, alleen Luuk. Ik moest hem pilletjes toe dienen tegen het braken, maar Luukie vond het vreselijk. Hij hield zijn tanden stijf op elkaar en werkte elke keer het halve pilletje er weer uit. Toen ontdekte ik dat hij ondanks alles nog sterk was.. en dat hij bloedend tandvlees had. Na wanhopige pogingen gaf ik het op en wilde ik Luukie niet langer kwellen.

  Laatste dag.

Die zondag zag ik hem nog verder verzwakken. Hij heeft verschillende keren bij me op schoot gelegen, maar hij had de kracht niet om hard te snorren en lag veel te stil. Hij bleef wel alert en dronk nog eens in de vier uur uit zichzelf water. Zijn ademhaling klonk piepend (hij was ook verkouden en snotterde) hij draaide zich steeds minder vaak om en hij zakte door zijn pootjes. Ik zat naast hem, aaide hem, keek naar hem, praatte tegen hem en probeerde er voor mijn jochie te zijn. Duidelijk was te zien hoe mager hij geworden was. Hij was heel ziek en liet zijn kopje steeds vaker hangen. Hij voelde kouder en kouder. Het was rot om te zien dat hij niet meer lang hetzelfde kon liggen en met inspanning van al zijn krachten, tussendoor uitrustend, van houding veranderde. Toch wilde hij naar buiten in het donker. Ik ging mee, want ik was bang dat hij ergens alleen dood wilde gaan. Zijn buikje kronkelde toen hij probeerde ‘iets te doen’ en hij moet echt pijn gehad hebben.

Normaal slapen de katten als ze binnen willen blijven in de keuken, maar Luukie mocht in de kamer blijven, op zijn kussen. De volgende ochtend leefde hij nog, maar hij reageerde trager en trager, mijn liefie ging hard achteruit. Zodra ik wakker werd ging ik meteen met hem kroelen. Het ging heel slecht en toch wilde hij naar buiten. Ik voelde aan komen dat hij het niet zou gaan halen en gunde hem alles wat hij nog wilde. Hij zat in het zonnetje en ik maakte er foto’s van. Je kon eigenlijk alleen aan z’n oogjes zien dat hij zo ziek was.

Helemaal mis.

In de wachtkamer bij de dierenarts had hij zijn voorpootjes onder het deurtje van de vervoerskoffer door geschoven. Nog even liet hij van zich horen toen hij in zijn nekvel gegrepen werd en overal betast werd. Hij woog 3,5 kilo en was weer 300 gram afgevallen en zijn vel stond recht omhoog van de uitdroging. Zijn bekje was ontstoken. Als een dood vogeltje bleef hij op de tafel liggen en de dierenarts zei dat het helemaal mis was in zijn buikje. Zijn darmen waren in elkaar geschoven. Hij kon niet meer.. ik moest de moeilijke beslissing nemen om een einde te laten maken aan zijn veel te korte leventje. Hij kreeg het spuitje en ik tilde z’n verslapte lijfje op en begon heel hard te huilen. Op de stoel, met het gestreepte vest waarop hij de laatste tijd veel geslapen heeft er onder, lag mijn kostbaarste bezit. Hij ademde nog even door en sliep langzaam in..

 

Het afscheid.

Nadat de dierenarts had gecontroleerd of zijn hartje gestopt was, namen we (mijn jongere zus was er bij) Luukie mee naar huis. Al mijn kracht vloeide weg met het verdriet. Ik ging regelmatig naar Luukie, om hem te aaien. Hij voelde koud en stijf, maar zacht. Op een gegeven moment zat ik bij hem en sprong poes Spook op schoot. Later ging ze boven op de ‘koffer’ zitten, waar Luukie in lag, en snuffelde ze er aan. Uiteindelijk hebben alle katten er kennis van genomen -de een wat langer, de andere heel kort- dat Luukie dood was. Zodra ze dat beseften gingen ze verder. De laatste nacht heeft de vervoerskoffer bij mij op mijn slaapkamer gestaan. De volgende morgen, 19 maart, heb ik hem voor het laatst gestreeld. Daarna heb ik Luukie begraven in onze achtertuin. Hij lag prachtig, alsof hij sliep. Het was moeilijk om grond over hem heen te gooien, maar het moest. Daarna heb ik er viooltjes en margrietjes geplant en er een fotolijstje bij gezet. De leegte voelde ik diep in mijn binnenste. Als verwerking ben ik bezig geweest met het schrijven op mijn blog (www.loekje19.blogspot.com) en het maken van fotoboeken. Daarnaast trokken de poezen Spook en Bells nog meer naar mij toe, ze wilden me echt troosten.. Feilloos voelden ze aan dat ik hun steun nodig had.

Nu.

Het gemis van Luukie blijft. De tweede keer dat ik een kat op zo’n jonge leeftijd verlies. Het is moeilijk dat ik niet precies weet waaraan Luukie dood gegaan is. Inmiddels heeft Bells op 12 april een nestje kittens gekregen, waar ik erg druk mee ben geweest. Het katertje Boefie is bij ons blijven wonen en ook met hem begin ik een speciale band op te bouwen. Ik geniet iedere dag van de liefde die onze katten geven, maar wat ik met Luukie had, dat blijft bewaard. Hij was echt ‘van mij.’

Het gedicht wat te lezen is in deze blog blijft van toepassing, hier het eerste couplet:
 

Luuk, ik mis je elke dag.
Met jouw zachte groene ogen en aaibare vacht.
Je was mijn maatje, mijn kameraad
en zonder jou moet ik nu elke dag.
Maar ik mis je zo ontzettend erg!