Welkom op mijn blog waar ik vanaf april 2011 over meerdere van mijn hobby's heb geblogd. In juni 2015 heb ik een nieuwe start gemaakt, vanaf nu zal mijn blog vooral over dieren gaan. Ook heb ik een Facebook pagina, Jenny's Pics waar ik foto's en filmpjes plaats.
Al heb ik inmiddels wel een enorm archief aan eerder gebruikte foto's. Het bloggen gaat op mijn nieuwe website wel lekker, dus er staan al een aantal berichten klaar.
Het was dit jaar toch wel extra feest, want Rino vierde zijn eerste kroonjaar en dat nadat hij heel erg ziek was geweest. Een week nadat we Spook verloren waren we heel bang dat we ook Rino kwijt zouden raken. Op 1 dag zijn we 3 keer met hem naar de dierenarts geweest en dat terwijl hij daar zo ontzettend bang was. Zelf zat ik er helemaal door heen en was in paniek, wat als alle katten ziek zouden worden? De symptomen kwamen namelijk overheen met die van Spook. Dagen leefde ik tussen hoop en vrees maar er kwam een wending!
Rino is inmiddels weer zichzelf, een heerlijk actieve kat, soms wel een beetje stout. Hij plaagt namelijk graag, ook zijn vriendin Mowgli en vriendje Freddie.
Hij is dol op wandelen, achter het vrouwtje en de grote baas aan, maar ook met mij mee. En dan lekker mauwen onderweg.
Ik hou veel van Rino, die op zijn tijd ook graag bij mij op schoot komt en ontzettend hard kan spinnen. En het is ook een prachtig foto model!
Op 19/3/2015 werd Peukie moeder van een viertal, de eerstgeborene van dit nestje noemden we Rino. (Naar zijn opa Rinus.) Hij werd geboren in het kattengrit! Het was eerst wel even spannend of hij zou worden geaccepteerd. Gelukkig kwam het al snel goed. En is Rino opgegroeid tot een mooie en lieve kater. Nog maar kort geleden is hij heel ziek geweest en waren we bang dat hij er niet door zou komen. Gelukkig is hij toch beter geworden en maakt hij het nu zo goed dat er zeker reden was voor een feestje!
Hallo, Mijn blog heeft problemen met het opladen van foto's, ik krijg dan de melding 'door server geweigerd'. Via een omweg kan ik er nog wel afbeeldingen op krijgen. Maar handig is anders. De laatste maand is alles heel anders gelopen dan verwacht. Sinds 5 maart ben ik thuis, eerst omdat ik zelf ziek was. Wat ik precies heb gehad weet ik niet, alle symptomen horen bij corona. Op dat moment was het alleen nog zo, dat iedereen tegen mij zei, dat ik niet in een risico land was geweest. Maar wel in allerlei plaatsen, bijvoorbeeld om naar de dierentuin te gaan en dus volop met het OV gereisd.
Video: lente in mijn eigen omgeving.
Toen kwamen de corona maatregelen. Omdat ik nog steeds moest hoesten bleef ik zoveel mogelijk thuis. Gelukkig was de koorts weg en voelde ik mij elke dag wel iets sterker. Voor Joepie ben ik steeds op stap blijven gaan, hoe mooier het weer werd, hoe fijner om naar buiten te gaan. Ook in eigen tuin met de andere katten is veel te beleven. Af en toe nam ik mijn camera's mee naar buiten om te fotograferen en filmen. En ik heb het elke dag druk met het verwerken van mijn vele video's.
Het werd steeds een beetje spannender. Eerst waren er nog diverse dierentuinen open, sommigen aangepast, zoals alle binnen verblijven afgesloten of alleen voor abonnementhouders. Ik hoopte al weken op de komst van de kleine ijsbeertjes van Ouwehands Dierenpark. Toen ik de datum eenmaal wist werd ik rustiger, want dat zou 19 maart zijn, en dan was ik vast wel beter. Maar helaas, alle dierentuinen besloten te sluiten. Ook mijn vrijwilligerswerk bij de kindjes moet ik wekenlang missen.
IJsbeertjes enthousiasme.
Uiteindelijk werd vanwege het mooie weer besloten dat de ijsbeertjes een dagje eerder naar buiten mochten. Gelukkig kwam ik te weten dat de webcams in werking waren en heb ik zo toch mee kunnen genieten. Nog nooit eerder waren de kleine ijsbeertjes al zo groot toen ze voor het eerst buiten kwamen. Ik had hen op 27 of 29 februari toch zeker wel verwacht. Maar dit keer duurde het langer en kon er geen publiek bij zijn. En dat was wel een teleurstelling, want ik had er zo naar uitgekeken om het grote moment mee te kunnen maken.
Spanning bij de knobbelzwanen vlakbij.
Aan de andere kant ben ik wel dankbaar dat ik naar buiten kan, waar de vogels fluiten, de bloemen en bloesem bloeien, het zonnetje schijnt. Ik hoef niet binnen te blijven. Mijn gezondheid is niet zo goed, omdat ik veel medicatie gebruik en een slechte weerstand heb. Dus ik moet tegelijkertijd wel opletten. In alles denk ik toch dat ik op God moet vertrouwen voor de toekomst, in tegenspoed geduldig moet zijn. Ook al is het niet makkelijk.
Op 18 maart 2013 moest ik afscheid nemen van mijn lieve kater Luukie. Hij was nog geen 5 jaar, dat zou hij op 1 mei zijn geworden. Het blijft een verdrietige herinnering, dat Luukie zo ziek werd en dat hij al zo jong ingeslapen moest worden. Maar vandaag heb ik gekeken naar archief foto's uit juli 2012. Daar was Luukie 3 jaar en leek hij redelijk gezond.
Spook en Luukie leken wel een tweeling op deze foto.
Mooierd.
Kattenwasje.
Grappige Luukie!
Zo zag Luukie er uit toen hij nat geregend was. Net een stekelvarkentje.
Lekker in het groen.
Luukie was een hele lieve kater.
Als Luukie nog had geleefd, zou hij nu 11 jaar zijn geweest.
Luukie kon het goed vinden met Spook, er zijn nog veel foto's waar die twee samen op staan.
Het is zo snel gegaan, het voelt nog zo onwerkelijk. Mijn lieve vriendinnetje Spook is er niet meer. Ik mis haar enorm. Ze was elke ochtend als ik wakker werd in mijn buurt. Elke avond voor ik ging slapen, kwam ze eerst kroelen. En dan nog overdag allerlei momenten samen. Ook al lopen er nog meer katten rond, het is toch echt leeg zonder Spookie. 9,5 jaar woonde ze bij ons en ze was er voor mij, als ik andere katten moest missen. Nu is ze er zelf niet meer.
Spook had het al langere tijd benauwd. Bij eerdere operaties kreeg zij ook een aangepaste narcose omdat zij een hartruis had. Maar pas de laatste periode van haar leven merkten we dat haar hart erg hard moest pompen. Ze had haar goede momenten, zoals buiten genieten in het zonnetje of bij mij op schoot liggen. Om Spook genoeg eten binnen te laten krijgen, moesten we daar extra op letten. Altijd voor ik ging slapen ( en ook op andere momenten) kreeg Spook een extraatje. Soms smulde ze er wel van, maar ze vermagerde toch.
Spook werd geboren in onze schuur, haar moeder Mickie was een buurtpoes. Ze komt uit een nestje van 5. Heel kort is ze bij een ander adres geweest, maar daar klikte het niet met de andere kat. Spook kwam ziek terug en hoefde van ons nooit meer weg. Als klein kitten lag ze al veel op mijn schoot.
De allereerste bewegende beelden van Mickie en haar kittens.
Samen met Bubbel groeide Spook op, ze hebben altijd een goede band gehouden. Als jonge poes vonden al de katers in huis, Teddy, Rinus en Luukie, haar lief. Met Rinus kreeg ze een romance. Op 6 maart 2012 kreeg Spook haar eerste en enige nestje, van 4. Het bleken uiteindelijk allemaal dametjes, Peukie (nu Poekie), Bells (helaas doodgereden, december 2015), Draak (nu Sjakie) en Mosi. Toen de kittens oud genoeg waren hebben we Spook laten castreren, helaas kreeg ze toen een vreemde complicatie. Een breukje. Gelukkig hoefde ze er niet aan te worden geopereerd, even goed was Spook getraumatiseerd. Ze is eigenlijk altijd wat angstig gebleven, ze was ook maar zo klein, vaak het mikpunt van andere katten.
Het is er niet van gekomen om een speciale afscheidsblog voor Boefie te maken. Vandaag is zijn oma Spook ook ingeslapen. 2 katten in nog geen 4 maanden verloren, het is zwaar. Ik heb een fotoserie gemaakt van Boefie's kitten tijd.
Hij was de (eerstgeboren) zoon van Bells en Bubbel, had 2 zusjes uit hetzelfde nestje, Bobo en Bluukie. In 2014 kreeg hij uit een ander nestje nog een zusje, Riesje en 2 broertjes, Reusje en Roosje. Zijn opa's waren Teddy en Rinus, zijn oma Spook. Inmiddels leven van deze hele familie, triest genoeg, alleen vader Bubbel en zusje Riesje nog.
Boefie was een aanhankelijke en zeer lieve kater. Hij is vader geworden van in elk geval een aantal kittens in onze buurt. Zijn laatste jaren werd hij steeds zieker door nierfalen. Uiteindelijk hebben we hem laten inslapen omdat zijn gebit vol zat met tumoren.
Februari 2020. Het is wat. Joepie eten geven is een heel project geworden. Ze heeft een aanbidder, inmiddels is het meer een stalker. Het gaat om een jonge 'intacte' kater, hij is prachtig en gestreept. Inmiddels is hij mij al een paar keer achterna gelopen naar huis.
Een tijd geleden, hij was toen nog een kitten, kwamen we hem voor het eerst tegen. Toen kreeg hij van ons de naam Titus. In zijn bouw doet hij mij aan een serval denken. En in Blijdorp heet de mannetjes serval ook Titus!
Een inmiddels volwassen Titus kwam op een zondag opeens tevoorschijn. Joepie was aan het eten en hij pikte het gewoon in. Daarna was het weer een tijdje rustig.
Joepie in haar tentje, ook toen lagen er al veel bladeren.
Gisteren had ik nog niet eens naar Joepie geroepen en meneer liep al achter mij aan. Inmiddels had ik een oproepje op Facebook gedaan, hij schijnt van iemand te zijn die erg weinig naar hem omkijkt. Mooie boel. Titus heeft last van zijn hormonen, dat is duidelijk. Hij miauwt veel en sproeit en is helemaal gek op Joepie. Maar ja, Joepie is 'geholpen' en heeft totaal geen interesse..
Titus bij ons in de achtertuin, waar hij ook wat te eten heeft gevonden.
Dan probeer ik Titus af te leiden met zijn eigen bordje met eten. Joepie blaasde een keer en verdween in de struiken. Daar staan haar tent en kattenkoffer ('de hut'). Maar door de storm waren die zo vol bladeren gewaaid, dat ze er niet meer in kon. Dat merkte ik toen ik haar daar probeerde te voeren. Joepie was gestresst. Het extra lekkere eten bleef op het schoteltje liggen.
Tijdens een succesvolle voedering, zonder Titus.
's avonds ben ik 3 keer geweest. De 1e ronde mislukte. Joepie kwam tevoorschijn maar Titus zat meteen achter haar aan. Ze kwam na veel gedoe toch even naar mij. Hap hap een paar stukjes ham. Een likje eten en daar was Titus weer. Weg Joepie. Nadat Titus zijn eigen weg was gegaan, ben ik nog verder gaan zoeken. Daarna een rondje door Joepie's gebied met mijn moeder. Er stond veel wind en misschien hoorde Joepie ons daarom niet.
Om half 10 gingen we het nog eens proberen. Daar zag ik haar oogjes oplichten in het donker. Natuurlijk zat Titus vlakbij. Maar toch liep ze naar ons toe. Haar eten gegeven, ze begon goed, maar na een paar hapjes vluchtte ze toch. Titus, doorgedraaide kater dat het is, zat haar weer achterna. Ik vond het toch maar een nare situatie.
Gelukkig, de volgende dag was Titus er niet, toen kon Joepie op haar gemak eten. En 's avonds ook, toen Joepie klaar was, kwam Titus er nog aan. Ik maak mij wel zorgen over hem. Hij doet gevaarlijk bij de weg, het zou toch vreselijk zijn als hij werd doodgereden!
