December-verrassing: doe jij ook mee?

Het is al een hele tijd geleden dat ik iets georganiseerd heb en vandaag kreeg ik opeens een idee. Het lijkt me leuk als de bezoekers van mijn website elkaar zouden verrassen met bijvoorbeeld een collage, een gedicht, een kopfoto of nog iets anders!

Het werkt als volgt. Maak een verlanglijstje waarop je een wens schrijft, zoals 'ik zou het leuk vinden een kopfoto te krijgen' en waar je de volgende vragen op beantwoordt:
- Wat zijn je lievelings Royals?
- Wat is je lievelings kleur?
- Welke foto's mogen er wel of niet gebruikt worden op je website?
- Wat is je website?
- Wat is je hobby?

Dit lijstje stuur je dan via de mail naar mij, welkomoploekje16@hotmail.com, uiterste inzenddatum is 5 december.  Vervolgens stuur ik jou een verlanglijstje van iemand anders door, waarna jij je creativiteit mag gebruiken! De verrassing moet voor 24 december bij mij in de mailbox zitten, waarna ik deze zal gaan plaatsen op mijn website.

 Heel veel succes en ik hoop natuurlijk dat er veel mensen mee willen doen!
Foto's: RVD, Kongehuset.no, Kongehuset.dk H.K.H. Kronprinsessen, Kungahuset.se Kate Gabor en Royalduo's Jannemieke.

Zomer 2013 (3)

Koninklijke Puppy's in Noorwegen!

 En dit zijn ze dan.. De baby's van Labradoodle Milly Kakao, geboren op 15 juni en op de foto's bijna een maand oud. Het zijn er maar liefst 9.

De afgelopen zomer was een drukke tijd voor de Noorse kroonprins Haakon, kroonprinses Mette-Marit, Marius, prinses Ingrid Alexandra en prins Sverre Magnus. Er was namelijk gezinsuitbreiding! Hun hond Milly Kakao kreeg 9 puppy's.. wat natuurlijk voor de nodige opwinding zorgde.

Toen Milly Kakao in juni 2009 bij hen kwam wonen was zij zelf nog een pup van 4 maanden. Er werd een fotosessie gehouden met de speelse en baldadige Milly in de hoofdrol. We zagen toen een 5 jarige Ingrid spelen met de jonge Labradoodle. Inmiddels is Ingrid Alexandra 9 jaar, maar ze is duidelijk nog altijd een echte dierenvriend en dól op Milly en haar puppy's!

Een Labradoodle is een mengsel van twee soorten honden, een Labrador en een grote poedel. Labradoodles staan er om bekend dol op kinderen te zijn, het zijn echte familiehonden. Wel willen ze wandelen en lekker actief zijn. De donkerharige viervoeter Milly Kakao is dan ook een echte gezinshond. Op de Noorse Nationale Feestdag is zij ook van de partij tijdens het defilé. Het is fijn voor prins Sverre Magnus en prinses Ingrid Alexandra, als zij zich vervelen kunnen ze met de hond bezig zijn..

Op 10 juni maakt het Koninklijke Hof in een persbericht bekend dat 'De kroonprinselijke familie verheugd is te melden dat de familiehond Milly Kakao pups hoopt te krijgen. De puppy's worden verwacht op 14 juni en de familie is er enthousiast over.' Verdere bijzonderheden: Milly doet het goed, ze slaapt veel. Tijdens haar dracht was zij erg knuffelig. De vader van de pups is een buitengewoon knappe en elegante gentleman met de naam Snorri.

 Kroonprinses Mette-Marit laat haar volgers via Twitter mee genieten..

Op 15 juni is het zover. Milly bevalt van 9 puppy's. De eerste foto plaatst Mette-Marit op twitter, 'En toen waren het er 5!' Op de Facebook van het Koninklijk Huis van Noorwegen wordt een foto geplaatst, met als bijschrift: 'Momenteel zijn het er 7.' Uiteindelijk worden het er dus 9, zoals verwacht. De eerste paar dagen rusten zowel Milly als haar pups uit van de zware klus.

Als de familie op vakantie gaat naar Dvergsøya mag het hele hondengezin mee en komt de fotograaf op bezoek. Hij maakt heel veel foto's van de hondjes en het kroonprinselijk gezin.  De puppy's zijn dan 3 weken oud en beginnen heel levendig te worden. Maar natuurlijk kan er ook nog steeds heerlijk mee geknuffeld worden!
Eind augustus hebben alle pups een nieuw thuis gevonden, er blijft er eentje op Skaugum wonen, bij het Kroonprinselijk gezin.  De laatste foto's van de puppy's.

Foto's zijn gepubliceerd op 12 juli 2013, HIER te bekijken. © Veronica Melå / Utenfor Allfarvei AS / Det kongelige hoff.

Dierendag 2013 (2)

Dit blogje maakte ik op dierendag, omdat ik het niet af kreeg heb ik het nu pas geplaatst.

Wat dieren uit de dierentuinen die ik geregeld bezoek, binnenkort zal ik nog een vervolg maken. Daarin behandel ik dan weer andere dierenparken..

Het olifantje Nhi Linh in Diergaarde Blijdorp (Rotterdam) is nu bijna 2 maanden. Ze maakt het uitstekend, is een avontuurlijk en ondernemend olifantje. Na haar lastige start is moeder Trong Nhi een goede moeder gebleken. Op deze pagina kun je over haar avonturen lezen. Daarnaast zijn de olifanten ook te volgen via de webcams.

 Eveneens nog steeds in Blijdorp te bewonderen, ijsbeer Vicks! Hij speelt van jongs af aan erg graag met het publiek. Vicks duikt dan onder water en zwemt naar het raam, waar hij dan steeds opduikt.
Zeer binnenkort zal Vicks gaan vertrekken, mogelijk gaat zijn moeder Olinka dan in winterrust en heel misschien.. komen er broertjes of zusjes van Vicks!

 In Burgers Zoo in Arnhem zijn momenteel veel dierenbaby's te bewonderen. Zo is er de unieke gorillatweeling en zijn de tijgerwelpjes Lara & Janine vaak lekker aan het spelen in het grote buitenverblijf. Maar ook de jonge stokstaartjes, een klein hertje en girafje Daphne genieten van het najaarsweer!

 Het is heel leuk om de gorilla's van Burgers Zoo te volgen. Het vrouwtje N'Gayla werd op 13 juni 2013 moeder van een tweeling, wat bijna nooit voorkomt bij gorilla's. Tot nu toe is N'Gayla de enige gorilla in Europa die zélf voor haar zoontje N'Kato en dochtertje N'Hasa zorgt. Regelmatig mogen de andere (vaak jonge) vrouwtjes een poosje babysitten, zodat N'Gayla haar handen even een beetje vrijheeft. (Ze 'leent' dan eén baby uit.) Daarnaast kunnen zij dan ook oefenen met het zorgen voor een jong. De dierenverzorgers schrijven regelmatig een blog over het opgroeien van de gorillatweeling.

In de dierenwereld is de band tussen moeder en kind even zo bijzonder als bij de mensen. Bijvoorbeeld bij de apen, of het nu (linksboven) brillangoeren, (linksonder) gorilla's, (rechtsboven) goudwanggibbons of (rechtsonder) siamangs zijn.. bij moeder is er voeding, bij moeder is er veiligheid, bij moeder is er ruimte om zichzelf te ontwikkelen.. Mooi om te zien!

Het heeft behoorlijk veel tijd en moeite gekost voor ik de tijgertweeling goed voor mijn lens kreeg. Maar wat zijn ze mooi en schattig! Lara en Janine werden geboren in de nacht van 4 op 5 mei. Na een aantal weken in het kraamhok door te hebben gebracht mochten zij samen met hun moeder Jarum op verkenning in het grote buitenverblijf. Een tijdje daarna mocht ook vader Aryo kennismaken met zijn dochters. Nu spelen zij graag met elkaar maar ook met hun ouders stoeien de tijgerdametjes regelmatig!

Deze foto's zijn gemaakt op 1 oktober in Dierenpark Emmen. Bijzonder is de foto van olifant Radza met zijn zesjarige dochter Swe Zin. Dit was even voor sluitingstijd en heel kort voor zijn dood (diezelfde avond.)Vanwege ernstige botontstekingen aan zijn poten kon er niets anders gedaan worden dan hem in te laten slapen. Radza is 47 jaar geworden en hij was een hele bijzondere, vriendelijke en grote olifantenstier. Ik ging hem altijd graag opzoeken en zal hem missen.. vorig jaar maakte ik een blog over hem..

 

 In Dierenpark Amersfoort is het altijd weer fijn. Op 30 september maakte ik de foto's in bovenstaande en onderstaande collage. Naast bruine beren, chimpansees, leeuwen, tijgers, monniksparkieten, koereigers en Japanse makaken zijn er nog veel meer dieren te bewonderen.. Vooral bij de olifanten is altijd wat te beleven met de ondeugende Kina (2009) en haar ondernemende broertje Kyan (2012.) Zo spelen ze graag met water!

Kinderfeest op de bruiloft van prins Jaime..

In deze blog maak ik gebruik van de schitterende foto's die Jannemieke van RoyaltyPictures afgelopen zaterdag, 5 oktober, heeft gemaakt. Bovenstaande collage laat de jongste Oranjes zien. Drie bruidsmeisjes: Paola, Julia en gravin Zaria.. Dan in de rij daaronder Eliane, gravin Luana en prinses Ariane. Onderaan met de klok mee: Magali, Emma, kroonprinses Amalia en prinses Alexia. En dat zijn nog niet eens alle aanwezige Royalkinderen, ook de gravinnen Eloise en Leonore en hun broertje, graaf Claus-Casimir waren er.

 Het laatste koninklijke huwelijk voorlopig, van de kleinkinderen van koningin Juliana en prins Bernhard zijn alleen Nicolás en Juliana Guillermo nog niet getrouwd. Zij hebben geen titel, maar zijn natuurlijk wel lid van de koninklijke familie. Prins Jaime de Bourbon de Parme behoort bij de Nederlandse adel, afstammend van het vorstenhuis Bourbon-Parma. Hij is de tweede zoon van prinses Irene en tweelingbroer van prinses Margarita. Jaime is oom van zijn nichtjes Julia, Paola en Luisa. Daarnaast is hij peetvader van gravin Zaria, het jongste dochtertje van prins Friso en prinses Mabel. Op 3 oktober zijn prins Jaime en Viktória Cservenyák voor de wet getrouwd in Wijk bij Duurstede, 2 dagen later is de kerkelijke inzegening van hun huwelijk in Apeldoorn. Het is vanaf nu prinses Viktória..

 Het koninklijk gezin was ook aanwezig bij de plechtigheid. We zagen de drie prinsesjes Amalia, Alexia en Ariane in identieke outfitjes, met een hippe haarband in de lange blonde haren. De jurkjes met bloemenprint en een strik in de taille zijn van Pili Carrera, die ook de gele jurkjes van bij de abdicatie leverde. Toen de meisjes aankwamen hadden zij er een vestje op, na de dienst had alleen Ariaantje die nog aan. Prinses Amalia (in december hoopt zij alweer 10 te worden) is echt een grote meid aan het worden, zelfstandig en spontaan. Prinses Alexia (8) bleef het langste staan poseren voor de fotografen, ze blijft een klein beetje verlegen, maar haar vrolijkheid overwint. En prinses Ariane (6) is al haast net zo lang als Alexia. Ze stond wat bedenkelijk te kijken (volgens mij is ze een tikkeltje eigenwijs, haha) terwijl ze toch mee zwaaide toen de rest van het gezin het ook deed..

Ook het gezin van prins Constantijn was compleet. De oudste, gravin Eloise, is een jongedame van 11 jaar. Ze had een chique zwart vestje aan, een wit zwart geblokt rokje en een corsage in het haar. De vrolijkheid spatte van Eloise af, ook had ze even een onderonsje met haar vader. Graaf Claus-Casimir, de enige kleinzoon van prinses Beatrix is ondertussen alweer 9 jaar. Met een deftig pak en een stropdas zag hij er uit om door een ringetje te halen! Met plezier zwaaide hij naar het publiek. De jongste is de 7 jarige Leonore. Ze had twee staarten in haar hele lichte haren, veilig bij haar familie is ze gelukkig niet meer zo verlegen als ze vroeger weleens was.

Drie van Vollenhoven meisjes stalen de show. We zien hen niet zo vaak, dus het is wel erg leuk dat Emma, Magali en Eliane ook naar de bruiloft kwamen. Emma, de dochter van prins Pieter-Christiaan en prinses Anita, hoopt 28 november haar 7e verjaardag te vieren, haar broertje Pieter wordt in dezelfde maand alweer 5. Helaas was hij er niet bij.. Maar aan de andere kant had Emma haar papa en mama nu voor zichzelf. Het blonde meisje had een felroze haarband in met een grote bloem, bijpassend bij haar roze jurkje. En een kleurige zelfgemaakte kralenketting staat Emma prachtig! Emma is een beetje een verlegen meisje, haar nichtje Magali lijkt minder moeite te hebben met alle aandacht! Magali mag morgen (9 oktober) 6 kaarsjes uitblazen. Ze is in de afgelopen tijd flink gegroeid en net als Emma aan het wisselen. De krullen zijn bijna verdwenen uit haar lange haren. Zusje Eliane (4) vond het allemaal wél spannend. Ik vind haar een heel ander meisje geworden. Wel een schatje om te zien! Ik herken de jurkjes van de zusjes, Magali herdraagt er eentje van haar nicht Isabella en Eliane heeft er eentje van haar zus aan.

Onder de bruidskinderen waren de twee nichtjes van prins Jaime, Julia en Paola, de dochtertjes van prinses Margarita en Tjalling ten Cate. De oudste, Julia, is 5 jaar; zij was eerder ook al bruidsmeisje bij het huwelijk van haar tante prinses Carolina. Maar nu was het ongetwijfeld veel échter voor haar. Kleine Paola (2 en half) volgde het voorbeeld van haar grote zus, aan de hand van haar mama stal het meisje de show! Julia had het prima naar haar zin, net als gravin Zaria, die ook bruidsmeisje was. Fijn om Zaria te zien genieten, na het grote verdriet rondom het verliezen van haar vader. Zaria is 7, haar zusje gravin Luana, 8. Zaria's verrichtingen werden gadegeslagen door haar trotse zus, moeder en oma. De bruidsmeisjes hadden een schitterende bloemenkrans in het gevlochten haar, ze droegen een wit jurkje met een grote gele strik. Ze hadden een wit rieten mandje in de hand.

En zo werd het een groot kinderfeest, de huwelijksplechtigheid van prins Jaime en prinses Viktória. En wie weet, wordt hun geluk in de toekomst gezegend met eén of meer kinderen van dit pasgetrouwde paar.. Volgende maand hoopt het tweede kindje van prins Carlos en prinses Annemarie geboren te worden, een broertje of zusje voor hun dochtertje van anderhalf, prinses Luisa. Dus de jongste generatie Oranjes groeit nog steeds door!!

Bedankt Jannemieke, dat ik je foto's mag gebruiken!! Video Blauw Bloed.

Dierendag 2013.

Vandaag was het Werelddierendag. Dat kan ik als dierenliefhebber natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan.. Allereerst hebben wij natuurlijk ook huisdieren! Helaas is kanarie Nippertje op 29 augustus na 10 jaar trouwe kameraadschap dood gegaan, ook is het de eerste keer zonder Luukie op 4 oktober. Voor Boefie is het zijn eerste dierendag, hij is het katertje links in de collage hierboven van nu bijna een half jaar oud.

In de twee collages hier boven stel ik onze katten voor, en eén uitzondering, Peukie. De oudste is zwarte Teddy, hij is 9 jaar, vader van Spook & Bubbel en opa van Bells & Peukie, en zelfs overgrootvader van Boefie.. Dan is er Rinus, de witzwarte kater onderin de tweede collage. Hij is 6 jaar en de vader van Bells & Peukie en Boefie's opa. Vervolgens komen grijze Bubbel en zwartwitte Spook van 3 jaar, Spook is moeder van Bells & Peukie en oma van Boefie.. terwijl Bubbel dan weer de vader van Boefie is. Bells en Peukie zijn nu anderhalf jaar en Boefie is de op 12 april geboren zoon van Bells. Een oplettende lezer zal zien dat alles familie van elkaar is! Peukie hoort bij onze aanloopkatten, ze komt regelmatig langs om een hapje te eten. Ze heeft een hele periode helemaal bij ons gewoond, nu gaat ze vaker naar haar eigen thuis.

 Daar komt ook Mickie (linksboven) vandaan, zij is nu ongeveer 15 jaar oud en de moeder van Spook & Bubbel, die bij ons in de schuur werden geboren. Linksboven in de collage zien we Siep, hij is ongeveer 12 jaar, woont bij mensen die momenteel op 'wereldreis' zijn en 'logeert' uit zichzelf bij ons. Midden in poseert 'Gijs', Luukie's dubbelganger, loopt al meer dan 3 jaar bij ons rond, heeft mogelijk nog ergens een baasje. Linksonder de laatste aanwinst, door ons 'Jojo' genoemd. Ze is helaas hoogdrachtig en het is nog afwachten of ze de kittens in ons huis durft te krijgen, maar waar moet ze anders heen? Dan zijn er nog de egeltjes en Coco, de buurtkat, die af en toe graag mee snoepen van het kattenvoer dat buiten staat..

Volgende week plaats ik nog een blog met nieuws uit allerlei dierentuinen, nog naar aanleiding van Dierendag. Tot dan!

Mijn Luukie.

18 maart 2013                                                                                                     18 september 2013.

Luukie's leven & dood.

Het verhaal in deze blog heb ik een tijdje geleden geschreven voor twee kattentijdschriften, als eerbetoon aan Luukie. Omdat het morgen een halfjaar geleden is dat ik afscheid moest nemen van mijn dierbare maatje, hier dan ook het complete verhaal. Het was moeilijk om te schrijven, het blijft lastig om het te lezen of er aan te denken. Maar het is zo gegaan.

Nieuw geluk.

Voor mijn elfde verjaardag kreeg ik mijn eerste katje, Loekie. Jammer genoeg werd hij op 5 jarige leeftijd doodgereden, waar ik heel veel verdriet om gehad heb. Dat gebeurde juist in een moeilijke tijd, waarin ik kampte met een depressie. De hulpverleners noemden het ‘overmatig verdriet’ maar het was voor mij zo’n klap, ik voelde mij daardoor onbegrepen. Ik wilde eerst ook geen nieuwe kat meer. We hadden intussen wel een paar andere katten, Moortje, Teddy en Rinus, die op hun eigen speciale manier troost gaven. Ik kreeg een klein konijntje dat ik Ploekie noemde, maar het beestje ging binnen een week dood. Mijn tante hoorde dat en toen vertelde ze me dat ze een cadeautje voor me had, met 4 pootjes, oren en een staart. Een nieuw katje. In de weken voordat hij bij zijn moeder weg mocht leefde ik er helemaal naar toe. Luukie kwam op 28 juni 2008 bij me wonen, maakte meteen kennis met onze andere katten en vooral met Rinus (een jaar ouder) klikte het goed. Luukie speelde heel graag buiten, wat hij zijn hele leventje is blijven doen. Als hij sliep kon je alles met hem doen, mijn zusje had ‘m zelfs een keer babykleertjes aan gedaan. Ik raakte al snel helemaal gehecht aan mijn nieuwe vriendje, die een heel aanhankelijk karakter had. Bij het knuffelen sabbelde hij aan mijn haren! Luukie bracht me zoveel liefde, troost en steun, hij was mijn geluk.

Zo was Luukie.

Een grote hobby van Luukie was eten en.. op zijn eerste oudejaarsdag bleek hij met mij mee te willen eten van een oliebol met poedersuiker! Een beetje erwtensoep was nog zo’n favoriete lekkernij van hem. Maar gelukkig vond hij ook gewoon kattenvoer heerlijk! Als het had gesneeuwd vond Luukie dat juist een reden om gezellig mee naar buiten te gaan. En ik vond het maar griezelig, maar hij genoot er ook van om over het ijs te lopen!

Al werd Luuk best een stoere kater, hij bleef heel erg lief. Luukie ging meestal zijn eigen gang, maar als er kittens in huis waren vond hij dat best. Het kwam voor dat hij zijn plaats bij mij op schoot deelde met Spook en Bubbel, die in 2010 geboren werden. Luukie vond het heel lekker om bovenop me te liggen als ik bijvoorbeeld op bed lag. Maar ook gewoon op schoot vond hij prima. Hij snorde dan en vaak kwijlde hij ook van genot. Naar mate hij ouder werd leek zijn liefde sterker te worden, het kwam vaak voor dat ik helemaal onder de krassen en schrammen zat doordat hij zijn nageltjes uit had bij het kroelen. Want hij heeft nooit lelijk tegen me gedaan, ik heb eén keer een krab van hem gehad toen hij geschrokken was. Verder was hij de goedheid zelf. Soms kwam hij naar binnen en zonder eerst te gaan eten kwam hij dan regelrecht op me af om op schoot te komen.

 

Luukie ‘communiceerde’ veel, hij mauwde hele verhalen. Dat hij zo’n goede stem had was wel eens lastig als hij ’s ochtends op mijn kamer wilde en me daarvoor wakker maakte. Maar dan ging ik vaak gewoon verder slapen en Luukie nestelde zich aan het voeteneind.

Het was geen zeldzaamheid dat je als je ergens wandelde opeens Luukie tegen kwam. Soms wilde hij dan perse meelopen en moest ik hem eerst terug brengen. Hij liet zich dan wel gewillig dragen en genoot gewoon van de extra aandacht die hem dat opleverde. Eén keer was ik erg ongerust toen Luukie na een hevig noodweer niet thuis kwam. Ik had hem al aangemeld als vermist, gebeld naar de gemeentewerf en de dierenarts, gezocht, geroepen, een pamflet gemaakt.. Gelukkig kwam hij na anderhalve dag opeens weer thuis. Hij was niet verdronken en er was gelukkig geen boom op hem gevallen!

 

Gezondheid.

Luukie had af en toe weleens een verkoudheidje en hij heeft een poos getobd met een wondje aan zijn pootkussentje. In het najaar van 2012 ging het opnieuw niet goed met mij. Het leek net of Luukie dat aanvoelde. Hij was een periode heel veel buiten geweest en nu schakelde hij opeens helemaal om en was heel huiselijk. Hij sliep veel en kroelde ook heel veel, hij snorde altijd als ik hem aanhaalde. Ik maakte me wel zorgen toen hij onzindelijk werd. Als ik zag dat hij onrustig werd zette ik hem buiten, dan deed hij alles wel in de tuin..  Na een poosje was het over en was er niets meer aan Luukie te merken. Tot die dag, 14 maart, dat hij iedere keer slijm en vocht spuugde.

 

Erg ziek.

Hij gaf vreselijk over en at niet meer. Toen hij de vrijdag erna al het water dat hij die dag in kleine beetjes gedronken had ook uitspuugde werd ik helemaal ongerust! Bij de dierenarts bleek hij ver uitgedroogd,”Het ziet er niet best uit.” Hij werd uitgebreid onderzocht en er werd een hartruis geconstateerd. Er werd een röntgenfoto van zijn buik gemaakt en hij kreeg een infuus (vocht) en een injectie met anti-braakremmer (die 24 uur werkte.) Bij de prik van het infuus waren er 3 mensen voor nodig om het voor elkaar te krijgen. Hij bleef aanhoudend janken, zo zielig! Hij krabde niemand, maar spartelde wel tegen. Helaas werd Luukie niet beter, hij verzwakte steeds meer. Omdat hij niet wilde drinken probeerde ik het er met een spuitje in te krijgen. Dat vond ik heel vervelend en ik was bang dat hij me als‘boeman’ zou zien, maar hij draaide zich zo dat ik zijn buikje mocht aaien. Een teken dat hij me vertrouwde.

Luukie sliep heel veel en at niets, maar dronk wel elke keer een beetje water. Precies een dag na de injectie spuugde hij alles weer uit, zijn lichaam nam het niet op. Hij wilde toch nog even naar buiten en ik ging met hem mee en nam hem snel weer mee naar binnen, omdat het koud was en hij enkel stil bleef zitten. Ik wilde niets anders dan bij mijn lieve vriendje blijven, er was niets belangrijk meer, alleen Luuk. Ik moest hem pilletjes toe dienen tegen het braken, maar Luukie vond het vreselijk. Hij hield zijn tanden stijf op elkaar en werkte elke keer het halve pilletje er weer uit. Toen ontdekte ik dat hij ondanks alles nog sterk was.. en dat hij bloedend tandvlees had. Na wanhopige pogingen gaf ik het op en wilde ik Luukie niet langer kwellen.

  Laatste dag.

Die zondag zag ik hem nog verder verzwakken. Hij heeft verschillende keren bij me op schoot gelegen, maar hij had de kracht niet om hard te snorren en lag veel te stil. Hij bleef wel alert en dronk nog eens in de vier uur uit zichzelf water. Zijn ademhaling klonk piepend (hij was ook verkouden en snotterde) hij draaide zich steeds minder vaak om en hij zakte door zijn pootjes. Ik zat naast hem, aaide hem, keek naar hem, praatte tegen hem en probeerde er voor mijn jochie te zijn. Duidelijk was te zien hoe mager hij geworden was. Hij was heel ziek en liet zijn kopje steeds vaker hangen. Hij voelde kouder en kouder. Het was rot om te zien dat hij niet meer lang hetzelfde kon liggen en met inspanning van al zijn krachten, tussendoor uitrustend, van houding veranderde. Toch wilde hij naar buiten in het donker. Ik ging mee, want ik was bang dat hij ergens alleen dood wilde gaan. Zijn buikje kronkelde toen hij probeerde ‘iets te doen’ en hij moet echt pijn gehad hebben.

Normaal slapen de katten als ze binnen willen blijven in de keuken, maar Luukie mocht in de kamer blijven, op zijn kussen. De volgende ochtend leefde hij nog, maar hij reageerde trager en trager, mijn liefie ging hard achteruit. Zodra ik wakker werd ging ik meteen met hem kroelen. Het ging heel slecht en toch wilde hij naar buiten. Ik voelde aan komen dat hij het niet zou gaan halen en gunde hem alles wat hij nog wilde. Hij zat in het zonnetje en ik maakte er foto’s van. Je kon eigenlijk alleen aan z’n oogjes zien dat hij zo ziek was.

Helemaal mis.

In de wachtkamer bij de dierenarts had hij zijn voorpootjes onder het deurtje van de vervoerskoffer door geschoven. Nog even liet hij van zich horen toen hij in zijn nekvel gegrepen werd en overal betast werd. Hij woog 3,5 kilo en was weer 300 gram afgevallen en zijn vel stond recht omhoog van de uitdroging. Zijn bekje was ontstoken. Als een dood vogeltje bleef hij op de tafel liggen en de dierenarts zei dat het helemaal mis was in zijn buikje. Zijn darmen waren in elkaar geschoven. Hij kon niet meer.. ik moest de moeilijke beslissing nemen om een einde te laten maken aan zijn veel te korte leventje. Hij kreeg het spuitje en ik tilde z’n verslapte lijfje op en begon heel hard te huilen. Op de stoel, met het gestreepte vest waarop hij de laatste tijd veel geslapen heeft er onder, lag mijn kostbaarste bezit. Hij ademde nog even door en sliep langzaam in..

 

Het afscheid.

Nadat de dierenarts had gecontroleerd of zijn hartje gestopt was, namen we (mijn jongere zus was er bij) Luukie mee naar huis. Al mijn kracht vloeide weg met het verdriet. Ik ging regelmatig naar Luukie, om hem te aaien. Hij voelde koud en stijf, maar zacht. Op een gegeven moment zat ik bij hem en sprong poes Spook op schoot. Later ging ze boven op de ‘koffer’ zitten, waar Luukie in lag, en snuffelde ze er aan. Uiteindelijk hebben alle katten er kennis van genomen -de een wat langer, de andere heel kort- dat Luukie dood was. Zodra ze dat beseften gingen ze verder. De laatste nacht heeft de vervoerskoffer bij mij op mijn slaapkamer gestaan. De volgende morgen, 19 maart, heb ik hem voor het laatst gestreeld. Daarna heb ik Luukie begraven in onze achtertuin. Hij lag prachtig, alsof hij sliep. Het was moeilijk om grond over hem heen te gooien, maar het moest. Daarna heb ik er viooltjes en margrietjes geplant en er een fotolijstje bij gezet. De leegte voelde ik diep in mijn binnenste. Als verwerking ben ik bezig geweest met het schrijven op mijn blog (www.loekje19.blogspot.com) en het maken van fotoboeken. Daarnaast trokken de poezen Spook en Bells nog meer naar mij toe, ze wilden me echt troosten.. Feilloos voelden ze aan dat ik hun steun nodig had.

Nu.

Het gemis van Luukie blijft. De tweede keer dat ik een kat op zo’n jonge leeftijd verlies. Het is moeilijk dat ik niet precies weet waaraan Luukie dood gegaan is. Inmiddels heeft Bells op 12 april een nestje kittens gekregen, waar ik erg druk mee ben geweest. Het katertje Boefie is bij ons blijven wonen en ook met hem begin ik een speciale band op te bouwen. Ik geniet iedere dag van de liefde die onze katten geven, maar wat ik met Luukie had, dat blijft bewaard. Hij was echt ‘van mij.’

Het gedicht wat te lezen is in deze blog blijft van toepassing, hier het eerste couplet:
 

Luuk, ik mis je elke dag.
Met jouw zachte groene ogen en aaibare vacht.
Je was mijn maatje, mijn kameraad
en zonder jou moet ik nu elke dag.
Maar ik mis je zo ontzettend erg!