Op mijn elfde kreeg ik mijn eerste katje. Loekie. Jammergenoeg is hij op 5 jarige leeftijd doodgereden, waar ik heel veel verdriet om gehad heb. Dat gebeurde juist in een moeilijke tijd, een tijd van depressie. Het jaar erop kreeg ik in de zomer een nieuw katertje, Luukie. Ik ben nog meer aan Luukie gehecht geraakt als aan Loekie, vooral omdat Luukie een heel aanhankelijk karakter had. Een week geleden was er nog niets aan de hand, nu ligt hij in de tuin. Met hem is een stukje van mijn hart verdwenen.
Bedankt voor de lieve berichtjes; ik waardeer dit erg!
Sterkte! Wat jammer van Luukie, zeker omdat je dit al een eerder mee gemaakt hebt. Het hoort er ook wel bij, maar je wilt ze toch liever bij je houden. Ik ben erg benieuwd naar de logjes, als ik jou zo over hem hoor en de foto's zie, moet het een geweldige kater geweest zijn! Nogmaals sterkte!
BeantwoordenVerwijderenWat een lieve foto's! En nogmaals sterkte! Weet helaas precies hoe het voelt.. alsof je door midden gezaagd wordt. Niets kan zoveel pijn doen als het verlies van je maatje, wat behalve 'huisdier' ook veel meer was en betekende.
BeantwoordenVerwijderenSucces met het maken van het fotoboek!
Mooie foto´s wat een lief katje! Het is gewoon heel vervelend dat je het nu weer mee maakt. Een dier kan zoveel meer betkenen dan alleen een huisdier zijn. Het is je maatje, en je deelt er van alles mee. Ze beuren je op als je het even niet meer ziet zitten. Je kunt nu terug gaan denken aan de mooie herinneringen die jullie samen hebben. Veel sterkte meisje!
BeantwoordenVerwijderen